Er broeit daar iets in Engeland, hoor hey! Kenners weten al langer dat de Britse metalscene niet alleen vroeger garant stond voor kwaliteit, maar ook vandaag de dag een broedkamer van talent is. De ene na de andere band waagt zijn kop boven het maaiveld uit te steken. Met wisselend succes, uiteraard.
Vanaf de andere kant van de Noordzee kwam dan ook deze zestracks-ep tot ons. En dan ook nog eens helemaal van de andere kant van het land, want Chiasmata komt uit Manchester. Na de in 2018 verschenen selftitled debuut-ep is dit de tweede keer dat we van deze progmetallers horen. Hoe brengen de northerners het ervan af? Eens kijken ...
Severance is een ambitieus werkje, waarbij de rol van zangeres/bassist Zoe Gale als eerste in het oog springt; of in het oor, zo u wilt. Haar vocale mogelijkheden zijn indrukwekkend. Het gaat van beheerste, betoverende klanken naar extreem hoge uithalen die met regelmaat eindigen in een gil. Het lijkt of ze iets te bewijzen heeft.
Daarin is zij niet alleen. Het vijftal laat op alle fronten horen wat het in huis heeft. De meest uiteenlopende moderne metalhooks komen eraan te pas. Zo ontwaren we referenties aan bijvoorbeeld Meshuggah, Tesseract, Slipknot en Nightwish. Daar kan de aandachtige luisteraar ongetwijfeld nog wel een paar bands aan toevoegen. Gelukkig heeft de band een eigen sound met eigen ideen. Severance is wat dat betreft allesbehalve een simpel knip-en-plakknutselwerkje. Er gebeurt van alles. Dat is zowel indrukwekkend als een manco.
Er is dan ook werk aan de winkel. De band moet zijn ongebreidelde drang om indruk te maken zien te bezweren. Als het kwartet deze energie weet te kanaliseren, zou de toekomst er best eens rooskleurig uit kunnen zien. De potentie is er wel degelijk, maar zoals het er nu voor staat is Chiasmata een ongeleid projectiel met ambities en talent. Dat spat er aan alle kanten van af. Die ongeremde, jeugdige overmoed maakt Severance een frisse en prettige luisterervaring, maar het mist richting. Niet dat het een bijeengeraapt zooitje is. De band bevat genoeg schrijftalent om zelfs met al die ingredinten een fatsoenlijke compositie bij elkaar te pennen. Deze ep is dan ook vooral een aankondiging van wat komen gaat en een oproep om de band in de gaten te houden. Ik ben benieuwd.
Tracklist:
1. Foreboding
2. Absolution
3. Haustorium
4. Swaying In The Absence Of Wind
5. The Silver Cord
6. Autophagy
