Heb je je ooit Sathonys voorgesteld met lachende zonnetjes in z'n corpsepaint verwerkt? Alexi Laiho met nagellak in alle kleuren van de regenboog, in plaats van het gebruikelijke donkerzwart? Floor Janssen van After Forever in een hawaii-rok en dito topje? Lijkt me allemaal erg zomers (en belachelijk, maar dat is in deze review niet van toepassing). Het Moonlyght uit Canada straalt al evenveel zonnigheid uit. Niet zo huppelig en speels als de gemiddelde poppunk plaat, en ze staan ook niet als een legioen clowns op de planken. Maar deze cd doet het gewoon erg goed met dit warme weer. Beter dan frostbitten grimness, dat is zeker.

Muzikaal tapt Moonlyght uit een hele kelder vol vaatjes. Agathodaimon, Children Of Bodom, melodieuze black in het algemeen. Maar gothic metal en acoustische stukken worden niet gemeden, met een folky en bij tijden middeleeuws bijsmaakje. Veelzijdigee kost dus, en bloed- maar dan ook bloedmooi. Het gebruik van meerdere zangers (m/v) is zeker een goede keus geweest, al had ik die zangeres in het intro wel wat vaker willen horen. Verder hebben we nog een krijser in de traditie van de melodieuze black en een cleane mannenstem, die aan elk nummer een eigen gezicht en kleur geven.

Er is veel ruimte opengehouden voor harmonie�n en solo's, wat de diversiteit alleen maar ten goede komt. De nummers zijn lang, over het algemeen rond de 8 minuten, maar vervelen geen minuut. Alsof je in een achtbaan zit die je na elke duizelingwekkende bocht opnieuw verbaast met weer een nieuwe ervaring.

Wat valt er verder nog te zeggen? Ik wil de avontuurlijkheid en spanning van dit album niet verklappen. Als je nog verder overtuigd wilt worden vind je op de homepage wel een mp3tje. Of koop het album. Meteen. Je gaat er geen spijt van krijgen.

Tracklist:
1. Fantasy
2. The Sceptic Traveller
3. Ride On Ice Storms
4. A Tale From A Fantastic Kingdom
5. The Autumn's Freezing Harmony
6. From Honour To Nothingness
7. Progressive Darkness