Terwijl we nog even moeten wachten op een nieuwe full-length, verschijnt begin 2020 gelukkig wel weer nieuw materiaal van dit productieve gezelschap. Sterker nog: de teller staat inmiddels al op vier releases, waaronder een live-album, een split-release met Aerial Ruin en een ep met twee heropgenomen nummers. Deze split-release met Nechochwen is het eerste wapenfeit van het jaar. Bindrune Recordings bracht het pakket uit in de vorm van een fraai vormgegeven 12" vinyl.
De Amerikaanse folk/blackmetalband Nechochwen neemt de eerste vier tracks voor zijn rekening. De diep in de natuur en folkloristische tradities gewortelde sound van het gezelschap vertoont thematische en emotionele affiniteit met het werk van Panopticon. Grimmige tremoloriffs worden gebracht met een flinke dosis sfeer en melodie, bij vlagen aangevuld met prettig, akoestisch woudgetokkel. Het resultaat is een goed in het gehoor liggende mix van typisch Amerikaanse natuurblack en ouderwetse, meer Europees getinte pagan black metal.
Een minpuntje is de sporadisch opduikende cleane zang, die vol goede intenties, maar met beduidend minder toonvastheid wordt gebracht. The Megalith valt in positieve zin op door zijn melodieuze, bij vlagen zelfs Maideneske gitaarlijnen. The Mingling Waters is de meest diverse track, die begint n eindigt met een typische Agalloch-vibe van plechtige melancholie. De muziek is verder nog wel wat ruw en onderontwikkeld, maar dat heeft ook wel zijn charme. De bijdrage van Nechochwen is niet groots, maar de band geeft desondanks een aardig visitekaartje af.
Panopticon mag dan slechts n track aanleveren, het is wel direct een kolos van ruim negentien minuten. Runes Heart is genspireerd door Austin Lunns jongste zoon (Rune), die met een zeldzame hartaandoening is geboren. Dat verklaart dan ook de samples van een hartmonitor en beademingsmachine aan het begin van de track. Runes Heart barst echter al snel los in een furieuze blastpassage met een hartverscheurend mooie riff, die kippenvel garandeert. Na acht minuten kolkende cascadian black volgt een werkelijk prachtig folk/americanagedeelte, waarin zwaarmoedig akoestisch gitaarwerk als begeleiding dient voor een ontroerende, clean gezongen passage.
Na enkele minuten nemen blackmetalinvloeden het weer over. De track meandert en kronkelt, nu eens richting manische uitbarstingen, dan weer via een bijna verborgen, uitgestrekte, melodieuze solo, maar wordt daarbij steeds in goede banen geleid door het vakmanschap van Lunn. De negentien minuten vliegen voorbij en laten Panopticon in topvorm horen. Qua stijl laat het nummer alle facetten uit de geschiedenis van de band horen: de beklemmende, monotone maalstroom van ...On The Subject Of Mortality en Social Disservices, de folk-invloeden die later in de muziek slopen (Autumn Eternal, Roads To The North) en de songwriter- en americana-invloeden van The Scars Of Man On The Once Nameless Wilderness I And II.
Bindrune Recordings heeft met deze split-release een bijzonder werkstuk uitgebracht. Hoewel Nechochwen een aardige indruk maakt, is Panopticon de onbetwistbare winnaar. Runes Heart behoort tot de beste nummers die Lunn in zijn lange loopbaan heeft geschreven en is alleen al daarom de moeite van de aanschaf waard.
Tracklist:
1. Nechochwen - Of Wisdom And Prophecy
2. Nechochwen - The Megalith
3. Nechochwen - The Mingling Waters
4. Nechochwen - The Red Road
5. Panopticon - Rune's Heart
