Aan herkauwerei natuurlijk geen gebrek in de doom scene, en met originaliteit als criterium voor een goede band ben je snel uitgekeken. Het probleem van Necare's "Ruin" is dat de band wel heel erg volgens het boekje te werk gaat. Het resultaat is een album dat zelden de middenmoot ontstijgt. Ik heb verscheidene pogingen gedaan, maar ik kom niet door een uur Necare heen. Er is gewoon niet genoeg om de luisteraar geboeid te houden.
In alle eerlijkheid begrijp ik niet hoe een band als Necare erbij komt dat ze enige bestaansrecht hebben. Misschien waren de vele uren die de twee heren besteedden aan het luisteren naar stijlgenoten er toch niet genoeg. De bewering dat Necare 'crushing doom/death metal' speelt heeft in ieder geval geen feitelijke basis. Nergens laten ze zich even goed gaan en van 'crushing' la Panthest en Morgion is dan ook geen sprake. Het niveau blijft halverwege steken, de ambitie blijft op een laag peil en de emoties worden braaf in toom gehouden.
"Ruin" omvat een degelijk potje doom/death, maar het is geen plaat die op enige manier interessant is. Een van de weinige missers van Firebox.
Tracklist:
1. Stillborn Twilight
2. Rite of Shrouds
3. Desire (The Dawn & The Chrysalis)
4. Canto XXXIV
5. Ruin
6. Celia
7. Gethsemane
8. Waters of Quiet
9. Touching Eternity
.jpeg){kind=small}
