De heren bewerkstelligen dit door haast letterlijk Pantera na te doen. Het basspel van Guilherme Biondo is net zo vunzig als dat van Rex Brown. Het drumwerk van Matheus Barreiros is net zo strak als dat van Vinnie Paul. De gitaarpartijen van Caick Gabriel zijn erg vergelijkbaar met die van Dimebag Darrell. De riffs zijn groovend en repetitief, terwijl elk nummer ook minimaal n gillende solo bevat. De kers op de taart is de stem van Diego Pascuci. Hij lijkt bewust moeite te doen om als Phil Anselmo te klinken. Het ietwat hoge stemgeluid met raspende uithalen van Pascuci is vaak niet te onderscheiden van dat van Anselmo.
Dit is uiteraard niet per se negatief. Imitatie is de meest oprechte vorm van vleierij, zoals de Engelsen zeggen. Tijdens de eerste luisterbeurt word je lekker de muziek ingezogen en is er goed van te genieten. Want hoewel Making Noise, Living Fast de muzikale variant is van de openingszin "lekker weertje h", zijn de heren geen slechte muzikanten. De muziek begint op een gegeven moment echter op de zenuwen te werken. Voor mij begon dit vanaf Fuck The Consequences. Dit nummer lijkt zo letterlijk op Panteras Fucking Hostile dat het me niet zou verbazen als HellgardeN hier juridische problemen mee kan krijgen.
Mis je de Pantera uit de jaren negentig en heb je alle klassieke albums ondertussen kapotgeluisterd? Dan kan HellgardeN een oplossing bieden. Je kunt daarentegen natuurlijk ook muziek van bands beluisteren die wel een eigen geluid proberen te produceren. De keuze is aan jou, maar ik heb de mijne al snel gemaakt.
Tracklist:
1. Spit On Hypocrisy
2. Evolution Or Destruction
3. Learned To Play Dirty
4. Fuck The Consequences
5. Brainwash
6. Making Noise, Living Fast
7. Believe In Yourself Or Die
8. Possessed By Noise
