Opeens prijkte de naam van Pure Reason Revolution op de affiche van Midsummer Prog Festival in 2019. Tot dat moment stond het project van zanger/gitarist/ toetsenist Jon Courtney en zangeres/bassiste/toetseniste Chlo Alper sinds vele jaren geparkeerd, maar toen Courtney na een periode van inactiviteit weer muziek begon te schrijven voor zijn andere band Bullet Height, bleek het resultaat meer te passen bij PRR. Alper, die inmiddels participeerde in Tiny Giant, zag een vernieuwde samenwerking wel zitten. Het duo krijgt op het comebackalbum Eupnea hulp van drummer Geoff Dugmore en de originele gitarist Greg Jong, die op het debuutalbum The Dark Third te horen is, een plaat die de progrockwereld in 2006 een verfrissende boost gaf.
Het viertal laat een mix van Pink Floyd, Porcupine Tree en sporadisch Muse en Smashing Pumpkins horen. Denk aan een combinatie van soundscapes, ruimtelijke effecten in het gitaarspel, en de zang van het componistenduo, die vaak harmonieus samenkomt. De muziek is veelal melodieus, licht progressief en atmosferisch van aard. Slechts sporadisch gaat het er steviger aan toe richting grunge en Muse. Producer Paul Northfield (Dream Theater, Rush) heeft goed werk geleverd door de vocalen op de voorgrond te zetten.
Twee songs die eruit springen, zijn Silent Genesis en Ghost. Eerstgenoemde begint licht-dromerig als een soundtrack met een relaxte beat, voordat kortstondig een stevige passage met distorted gitaarwerk en een synthesizersolo zijn intrede doet. Vervolgens gaat de storm liggen voor een kalm couplet. Het is knap hoe de muzikanten schakelen tussen de verschillende secties en hoe ze jarenzeventigprog en Muse-riffs integreren in deze track van meer dan tien minuten. Ook Ghost & Typhoons, dat Porcupine Tree-fans wellicht aan zal spreken, vliegt alle kanten op (van atmosferische tot bombastische passages) en houdt toch zijn focus. Het album sluit nog eens af met een kolos van dertien minuten, waaruit de voorliefde voor Pink Floyd en Porcupine Tree blijkt.
De andere tracks zijn compacter en gestroomlijnder. Maelstrom (over het leven tussen hoop en vrees rond de te vroege geboorte van Courtneys dochter Jessie) bevat wel een steviger stuk dat aan Smashing Pumpkins doet denken, maar toont toch vooral de poppy kant. Courtneys vocalen doen hier even aan die van een minder zeurderige Isaac Slade van The Fray denken. Beyond Our Bodies volgt hetzelfde recept. Opener New Obsession herinnert hier en daar wat aan Garbage.
Zo is de plaat dus eigenlijk in tween te verdelen. Wat de twee uitersten bindt, is de harmonieuze samenzang. Alper is vocaal de betere van de twee, maar haar zoete, melodieuze zang gaat goed samen met de iets alternatievere poprockzang van Courtney. De langere, proggy tracks zijn de beste visitekaartjes. Het componistenduo toont duidelijk zijn voorliefde voor bepaalde muzikale inspiratiebronnen en vinden wat dat betreft het wiel niet opnieuw uit, maar de Britten weten tegelijkertijd de luisteraar te vermaken met een mix van stijlen. Eupnea toont een volwassener Pure Reason Revolution dan voorheen. Welkom terug.
Tracklist:
1. New Obsession
2. Silent Genesis
3. Maelstrom
4. Ghosts & Typhoons
5. Beyond Our Bodies
6. Eupnea
