De stijl van de band ligt nog steeds tussen melodieuze death metal en symfonische power metal in. De keyboards zijn prominent aanwezig en de muziek is ontdaan van alle ruwe randjes. Daardoor neigt de muziek meer richting Sonic Syndicate, CyHra en Amaranthe dan naar bijvoorbeeld Dark Tranquillity of Mors Principium Est. Uiteraard is het geheel voorzien van een dichtgeplamuurde productie, die weinig ademruimte overlaat. Dead End Finland heeft wel het voordeel van een overtuigende frontman. Mikko Virtanen beschikt namelijk niet alleen over een verdienstelijke grunt, maar zeldzamer k over een zeer degelijke cleane stem, waardoor de melodieuze momenten aan kracht winnen.
Inter Vivos schiet uitstekend uit de startblokken. Opener Deathbed en het hieropvolgende Closer To Extinction zijn allebei lekkere nummers, die kunnen bogen op sterke refreinen, prima ondersteunende keyboardlijnen en een goede afwisseling tussen cleane zang en grunts. Daarna keldert het niveau echter. Liefst drie trage en wat zeurderige nummers op rij (Lifelong Tragedy, Tightrope en Dark Horizon) blijkt namelijk een bijzonder slecht idee. Pas bij het opzwepende War Forevermore overtuigt de band weer, om ook daarna het momentum vast te houden middels de funky, keyboardgedreven tracks My Pain en Born Hollow. Daar staat dan weer tegenover dat de plaat met In Memoriam als een nachtkaars uitgaat.
Concluderend is Inter Vivos dus een nogal wisselvallig werkje geworden. Bij vlagen valt de muziek goed te pruimen, maar op de momenten dat de band voor rustigere nummers kiest, is het moeilijk om de aandacht erbij te houden. En aangezien de concurrentie in dit genre nog steeds aanzienlijk is, verwacht ik niet dat Dead End Finland veel potten gaat breken met dit schijfje.
Tracklist:
1. Deathbed
2. Closer To Extinction
3. Lifelong Tragedy
4. Tightrope
5. Dark Horizon
6. Dead Calm
7. War Forevermore
8. My Pain
9. Born Hollow
10. In Memoriam
