"The earth doesn't belong to us. We belong to the earth", aldus Elfika in So Human, de eerste reguliere track op de eerste langspeler van de symfonische metalgroep. Een actueel onderwerp gezien de virusproblematiek. Het is slechts n van de vele onderwerpen die de revue passeren op Secretum Secretorum.
Elfika maakt symfonische metal die jaren negentig ademt. Nightwish en Epica zijn de voornaamste inspiratiebronnen. Daaraan zijn licht progressieve en neo-klassieke elementen toegevoegd la Stratovarius en Symphony X. Ook (prog)rock en elektronica zijn in de avontuurlijke composities verwerkt. Hoewel vrijwel elke track aanvangt met elektronica, speelt deze in het restant van de nummers een ondergeschikte rol.
Het componistenduo Laure Ali-Khodja (zang) en Emmanuel Manu Panneton (bas, orkestraties) weet die verschillende aspecten op een zeer aardige manier te vertalen naar facettenrijke tracks, die de luisteraar betrekken bij de belevingswereld van het in Parijs gevestigde duo, dat op deze plaat hulp krijgt van gitarist Anthony Parker, toetsenist D.L. en drummer Axel Thomas en gastartiesten Didier Chesneau (gitaar), Drina Hex (extreme zang in deel twee van Dark Virgin) en Constance Amelane (koor).
De undergroundproductie doet het songmateriaal helaas geen recht. Het zal wellicht een bij veel bands bekend in de oren klinkend budgetprobleem zijn. Het geheel komt wat dun en krachteloos over. De mix scoort een krappe voldoende. Bepaalde partijen hadden wat beter op elkaar afgestemd en uitgelicht mogen worden. Je kunt alle bijdragen goed horen, al blijven de baspartijen wat onderbelicht. Je kunt dankzij de open sound dus ook goed vernemen dat de technische kwaliteiten, en dan met name de timing, nog niet is wat ze moeten zijn om internationaal een vuist te maken.
De ambitieuze muzikanten nemen veel hooi op hun vork. De composities hebben in de meeste gevallen een lange speeltijd (gemiddeld meer dan zeven minuten, het korte intro niet meegeteld). Het doomy The Other is op bijna Floydiaanse wijze opgebouwd en het bijna dertien minuten durende Dark Virgin bestaat uit vijf delen, waaronder een bewerking van Ave Maria (Johann Sebastiaan Bach en Charles Gounod). Zelfs Angel en Broken Wings duren opmerkelijk lang voor singles. Je moet dus over een lange adem beschikken.
Elfika weet dankzij veel memorabele ideen de aandacht van de luisteraar doorgaans goed vast te houden. Zeker de eerste helft van dit album biedt de groep veel luisterplezier met So Human, Angel, The Other en Broken Wings. Hoewel de vocalisten duidelijk een accent hebben en de beklemtoning van Ali-Khodja hier en daar wat ongelukkig gekozen is, zijn de reguliere zang en het koor de meest aantrekkelijke elementen. De instrumentatie sluit daar goed op aan. Met name de leadgitarist wil laten horen wat hij kan. Daardoor wordt het enerzijds druk, anderzijds geeft dat de nummers wel wat meer instrumentale inhoud.
Vanaf de metalopera Dark Virgin beklijft het songmateriaal slechts bij vlagen, zoals het wisselvallige vierde deel van deze opera toont. Doordat de nummers wat minder sterk zijn op de tweede helft, heb je het gevoel dat deze release nogal lang duurt. Opmerkelijk is het drietal, in vergelijking met het reguliere songmateriaal compacte Benelux-bonustracks. Zo is Starlight een powermetaltrack en Enfant De La Lune een Franstalige piano-ballad.
Je moet geen hoogstaande wonderen verwachten van Elfika. De groep vermaakt je de eerste helft echter zeker als je door de verbeterpunten heen kan prikken. Secretum Secretorum is een heel eerlijke plaat, die met ambitieuze composities een gemotiveerde indruk achterlaat. Vooral op technisch en productioneel gebied zijn er echter nog wel stappen te maken om met een volgende product internationaal potten te breken. Er moet nog veel gebeuren, maar de goede ideen zijn er beslist.
Tracklist:
1. The Chamber Of Secrets
2. So Human
3. Angel
4. The Other
5. Broken Wings
6. Dark Virgin
7. Inferno
8. Starlight (bonustrack)
9. One Day (bonustrack)
10. Enfant De La Lune (bonustrack)
