Het drietal heeft er twee jaar over gedaan om de muziek te schrijven en op te nemen. Steeds werden, vaak afzonderlijk van elkaar, weer nieuwe stukken opgenomen, waar andere leden verder op bouwden. Het resultaat is een erg gelaagd album. Vocaal en instrumentaal gebeurt er veel. Vaak zijn er elementen aan de muziek toegevoegd die zorgen voor een erg ongemakkelijke sfeer. Een voorbeeld hiervan is continu terugkerende ruis. Deze is vaak in meer of mindere mate aanwezig en laat de muziek erg vreemd klinken.
De band geeft aan dat er van te voren geen visie was voor het album. Elk nummer heeft dan ook een eigen sound. Oceans Of Mercy klinkt heel tribal, terwijl Immersion Disperal uit een nachtmerrieversie van een technoclub zou kunnen komen. Drunk On Marrow en Miles Of Chain klinken juist weer heel monsterlijk. Waar de eerste dat bereikt door heftige feedback en luide geluiden, weet Miles Of Chain dit te bereiken door wat meer te sluimeren. Whom The Devil Long Sought To Strangle klinkt het kwaadaardigst. Na een lange, sluimerende opbouw barst er een ware auditieve hel los. Gekrijs, gekreun en gehuil klinken door elkaar heen. Instrumentaal lijkt het wel alsof Lee Buford probeert een fabrieksramp na te bootsen. Verreweg het langste nummer van het album is de afsluiter Love Is Dead, All Love Is Dead. Het nummer draait om de ingetogen stem van Kirstin Hayter en zou niet misstaan op Lingua Ignota’s laatste album Caligula. Door het hele nummer is een pianodeuntje te horen, met daaronder wat synthesizerbeats. Op een gegeven moment komt daar een dissonant fluitje bij, wat het nummer nog ongemakkelijker maakt om naar te luisteren.
Uiteindelijk lijkt het voornaamste doel van het album te zijn om het de luisteraar ongemakkelijk te maken. De gecreëerde soundscapes klinken vaak alsof ze zo uit een horrorfilm komen. De stem van Kirstin is emotioneel en gaat door merg en been, terwijl het gekrijs van Dylan klinkt als een soort langzaam naderend monster. Zeker als dit gecombineerd wordt, bereikt de muziek een hoogtepunt. Violet Rain is zo’n nummer. Langzaam bouwt de dreunende soundscape op, met steeds weer een extra muzikaal laagje. Wanneer Kirstin begint te zingen, loopt er een rilling over je rug. Langzaam komt daar het geschreeuw van Dylan bij, waardoor een intense kakofonie wordt gecreëerd.
Als je je de afgelopen tijd te veel op je gemak hebt gevoeld, is King Of A Dog zeker een aanrader. De naargeestige sfeer die wordt gecreëerd, geeft je een ongemakkelijk gevoel. Desalniettemin zijn de veertig minuten zo voorbij. Gelukkig is de plaat goed opnieuw te beluisteren, waardoor je deze sfeer weer opnieuw kan beleven. Er gebeurt zoveel dat je elke keer weer wat nieuws hoort. Het is te hopen dat dit geen eenmalig project is, maar dat deze experimentele muzikanten hierna nog eens zullen samenwerken.
Tracklist:
1. Kingscorpse
2. Immersion Dispersal
3. The Ocean Of Mercy
4. Violent Rain
5. Drunk On Marrow
6. Miles Of Chain
7. Whom The Devil Long Sought To Strangle
8. Love Is Dead, All Love Is Dead
.jpeg){kind=small}
