Eind vorig jaar was er een digitale luistersessie op ProgPower Europe van het nieuwe album van Thoughts Factory. Die stemde tot tevredenheid en liet met vertrouwen uitkijken naar het langverwachte nieuwe album. Het is namelijk inmiddels al weer zes jaar geleden dat het debuut Lost het levenslicht zag. En dat terwijl er niet veel is veranderd. In de periode tussen het debuut en opvolger Elements is er slechts één wisseling in de line-up geweest. Toch is dat er wel één die direct opvalt. Zanger Marcus Becker (Epic Rock Choir, ex-The Blue Onions) hield het voor gezien. Cornelius Wurth is de nieuwe man achter de microfoon.

Het Duitse kwintet, dat naast Wurth bestaat uit toetsenist Sven Schornstein, bassist Bernd Schönegge, drummer Chris Maldener en gitarist Markus Wittmann, maakt progressieve metal en rock in het straatje van Dream Theater, Symphony X, Darkwater, Vanden Plas, Neal Morse … enfin, je kent ze wel. De oosterburen moeten het niet hebben van originaliteit, maar ze weten wel hoe ze een goede compositie moeten schrijven en ze weten de songs bovendien vakbekwaam en enthousiast uit te voeren.

Zo is Mind Odyssey een overtuigende opener, waarin Wurth zich net als in The Shores Of Sand And Time van zijn beste kant laat horen en zijn bereik laat gelden. De geschoolde zanger komt met beklijvende zanglijnen en houdt zich met zijn melodieuze stem goed staande in de stevige secties.

Die krachtige passages zijn er met regelmaat. Een goed voorbeeld daarvan is The Burden. Deze track etaleert de kwaliteiten van toetsenist Schornstein met een razendsnelle solo. In het instrumentale Frozen Planet imponeert Wittman met een paar gitaarsolo’s.

Het gaat echter niet om wie het beste kan soleren. De heren spelen in dienst van het liedje. Er zit een lekkere flow in het album en bovendien is er sprake van voldoende afwisseling tussen enerzijds heavy passages met een wall of sound en anderzijds atmosferische, kalme secties (Nightfall) die de muziek laten ademen. Bovendien is er balans tussen complexiteit en toegankelijkheid. Zo luisteren Our Kingdom en het rockende Fire Away makkelijk weg en biedt The Burden de luisteraar juist veel uitdaging. Complimenten zijn op hun plaats voor de groovy riff in Dawn Pt. 2.

Het nieuwe werk is symfonischer dan het oude. Een goed voorbeeld daarvan is The Shores Of Sand And Time. Mede daardoor krijgen deze track en onder andere het tweeluik Dawn een cinematisch karakter. Het album dreigt wel iets te veel op safe te spelen, zoals het titelnummer toont. De jazzy sectie in Dawn Pt. 1 komt dan ook gelegen. Meer van dit soort experimenten zouden de songs nog sterker maken en de toehoorders dichterbij het puntje van de stoel brengen.

Deze zeer verzorgde tweede full-length is echter op veel terreinen een verbetering ten opzichte van zijn voorganger. De totaalsound is (mede dankzij de mannen achter de knoppen: Sven Schornstein, Kai Stahlenberg en Kristian Kohlmannslehner) organischer en dynamischer, de productie professioneler, het technische niveau van spelen ligt hoger en de songwriting is volwassener. Niet dat Lost een slechte plaat is overigens. Integendeel. Met die eersteling kun je beslist aankomen, maar de oosterburen maken met Lost een flinke sprong voorwaarts. De powerprogformatie zou derhalve niet misstaan op het podium van ProgPower Europe.

Tracklist:
1. Mind Odyssey
2. The Burden
3. Frozen Planet
4. Fire Away
5. Nightfall
6. The Shores Of Sand And Time
7. Dawn Pt. 1
8. Dawn Pt. 2
9. Our Kingdom
10. Elements