Pharlee klinkt op dit korte, slechts achtentwintig minuten durende debuutalbum minder extravagant en psychedelisch dan bovengenoemde groepen. Door de prettig in het gehoor liggende zang van Rivera klinkt de muziek meer als een kruisbestuiving van Blues Pills en Ruby The Hatchet, inclusief Deep Purple-achtige orgelpartijen. De muziek is broeierig en swingt er bij vlagen lekker op los. De grootste troef van de band is het snedige gitaarwerk, dat enorm soepel klinkt. Of het nu een frivool, nonchalant gespeeld loopje is (Darkest Hour) of een lekker smeuge soleersessie (Creeping), Justin Figueroa (Harsh Toke) weet wat hij met zijn instrument aan moet vangen.
Toch is Pharlee niet direct een heel overtuigend album. Het wat zwoele stemgeluid van Rivera ligt goed in het gehoor, maar haar uithalen zijn soms iets te veel van het goede. Het rauwe randje aan haar stemgeluid is daarentegen wel prettig. Het grootste euvel van dit korte schijfje is dat de muziek nog niet helemaal af voelt. Ook na meerdere luisterbeurten is er geen enkel nummer dat er met kop tot staart uitspringt. De muziek ligt prettig in het gehoor, maar onderscheidt zich geen moment van de talrijke genregenoten. Dat zou nog gecompenseerd kunnen worden als de band zich weet te verliezen in uitbundige psychedelische uitspattingen, waarin de compositie zelf naar de achtergrond wordt gedrongen (denk aan The Heads en Acid Mothers Temple) ten faveure van instrumentele overdaad, maar daarvoor is de muziek van Pharlee te braaf.
De kniesoor in mij constateert dan ook dat Pharlee vlees noch vis is. De positief ingestelde mens in mij eindigt met de conclusie dat dit album de juiste hokjes aantikt in het heavy psych-genre en daarom zeker geen straf is om te beluisteren. Ik heb echter het vermoeden dat deze band vooral in een zweterige, naar verschaald bier ruikende club het best tot zijn recht komt.
Tracklist:
1. Ethereal Woman
2. Creeping
3. Darkest Hour
4. Warning
5. Going Down
6. Sunward
