En ik maar denken dat Frederik Soderlund een van de meest nihilistische, zwartgallige zielen is die er op deze planeet rondlopen. Met zijn band Octinomos maakte hij een aantal zeer harde black metal platen met als doel het onvermijdelijke, destructieve einde van de mensheid onder de aandacht te brengen en zijn zorgeloosheid daaromtrent openbaar te maken. Duikt hij ineens op als de zanger van een middelmatige gothic/synthpop band! Pats, boem, weg image.

Hetzelfde geldt overigens voor mijn herinneringen aan "Bound". Hoe klonk deze plaat ook alweer? O ja, saaie muzikale afrukkerij boven afbeeldingen van gothic- en synthpophelden van de jaren '80, begeleid door zang van Soderlund (meester van nihilisme en doemscenario's, wat doe je?) die qua irritantheid Brian Molko van Placebo naar de kroon steekt. Maar waar Placebo muzikaal gewoon prima in elkaar steekt en z'n bestaansrecht deels ontleent aan een herkenbaar, eigen geluid, schrijft Carinou slechts middelmatige nummers die zelden de aandacht weten te trekken. Ik krijg neigingen om m'n toilet schoon te gaan maken van deze plaat. M&M's ordenen op kleur, m'n schoonouders opzoeken, een voetbalwedstrijd kijken� werkelijk alles om niet naar "Bound" te hoeven luisteren.

Van Code666 komt doorgaans veel kwaliteitsmetal, maar Carinou heeft weinig met metal te maken en al helemaal niets met kwaliteit. Nee, Carinou zuigt best harde aars. Bijna genoeg om er nihilistisch van te worden. Door het toilet ermee en vrolijk nawuiven.

Tracklist:
1. Vivid
2. Purge
3. Whore
4. Alone
5. Trust
6. Bound
7. Mistress
8. Carinou
9. Chris
10. Dead