De laatste jaren is The Agonist een muzikaal toegankelijkere koers gaan varen. Dat leverde kritiek op van de fans van de eerste drie full-lengths, maar de Canadese groep met Vicky Psarakis verwelkomde tegelijkertijd een nieuwe groep liefhebbers, die de gewijzigde richting wel kan waarderen. Logischerwijs zal Orphans wel het meest toegankelijke album in de discografie zijn. Niets is minder waar.
Deze gedurfde langspeler is wel even wennen. Het is een collectie gelaagde songs, waarin veel gebeurt. Er zijn vaak tempowisselingen en het gaat er regelmatig hectisch aan toe, zoals in The Killing I. Het niveau van musiceren ligt zeer hoog met technisch uitdagende gitaarloopjes en ritmetwists, zoals in A Devil Made Me Do It. Geen makkelijke kost dus, maar wel boeiend. Het is het extreemste album van The Agonist in jaren en het had wat dat betreft de opvolger van Prisoners (2012) kunnen zijn.
Het vijftal muzikanten maakt een zeer gemotiveerde indruk. De songs klinken genspireerd en energiek. Door de blastbeats en screams klinken ze veel vaker agressief dan op de vorige twee albums. Er komen veel ideen en vliegensvlugge gitaarleads voorbij en de gelaagde, koor-achtige vocalen (In Vertigo) zorgen ook nog eens voor een epische touch. Dat is zeker de eerste luisterbeurten overdonderend en het zorgt voor een overlading van informatie, waardoor je halverwege verzadigd bent. Deze plaat vergt dan ook meerdere luisterbeurten.
Bij extreme muziek horen uiteraard extreme vocalen. De zangeres die opgroeide op Kreta is dan ook veel vaker aan het screamen dan voorheen en verrast een beperkt aantal keren met diepe grunts, waarvan je denkt dat die van een kerel afkomstig zijn. Toch beperkt ze zich uiteraard niet tot extreme zang. Regelmatig is er ruimte voor haar overtuigendere cleane stemgeluid, zoals in As One We Survive. De overgangen zijn soms groot. Zo schiet The Gift Of Silence van technische metal met een punktwist en een schreeuwende Vicky naar een kalmerend stukje met zwoele, rustgevende vocalen om uiteindelijk af te sluiten met een sterk, melodieus refrein.
The Agonist toont zich zeer veelzijdig. Zo is Blood As My Guide een strijdvaardige, marcherende track met powermetalelementen en Mr. Cold het meest toegankelijke rocknummer, maar dan wel met instrumentaal voldoende inhoud. Dust To Dust is de meest heavy track met rap-achtige screams als verrassing en het zeer overtuigende A Devil Made Me Do It swingt als Allegaeon. In Vertigo, The Gift Of Silence en Blood As My Guide werpen zich al snel tot favorieten op. Hoewel niet alle nummers memorabel zijn, zorgt de afwisseling ervoor dat je het album moeiteloos in zijn geheel kunt beluisteren.
Dat laatste komt ook doordat de productie van dit album veel hoger scoort dan die van voorganger Five (2016). Er is een goede balans tussen instrumentatie en zang. De drums van Simon McKay klinken veel natuurlijker dan op het vorige album. Alle bandleden krijgen voldoende ruimte in de heldere mix. Het zijn de eenendertigjarige zangeres en het gitaristenduo Danny Marino en Pascal Jobin die de boventoon voeren.
Orphans is een onverwachte en sterke groeiplaat, die veel te bieden heeft. Op instrumentaal vlak gebeurt er veel meer dan op de laatste twee albums. Vicky gaat daarin mee met een paar experimenten en een gedreven performance. Ze zingt zelfs even in het Grieks. Hoewel ze op haar best is als ze melodieus zingt, passen de extreme vocalen bij de hectische en zware muziek. De energie spat van deze plaat. Het leidt niet altijd tot nummers die snel blijven hangen, maar de aanhouder wint en ontdekt elke luisterbeurt uitstekende ideen.
Tracklist:
1. In Vertigo
2. As One We Survive
3. The Gift Of Silence
4. Blood As My Guide
5. Mr. Cold
6. Dust To Dust
7. A Devil Made Me Do It
8. The Killing l
9. Orphans
10. Burn It All Down
