Sommige bands laten geen moment onbenut om hun waar aan te prijzen. Wat opdringerig misschien, maar geef ze eens ongelijk in een tijd waarin je door de bomen het bos niet meer ziet. Een beetje extra naamsbekendheid kan net dat zetje geven tot de juiste nieuwe contacten die je verder helpen. Zo hoopt het ambitieuze, Friese Insurrection ook verder te komen. Dat doet het kwartet met thrashende melodeath, die ge�nspireerd is door onder meer At The Gates, In Flames, Amon Amarth en Dark Tranquillity.

Op vocaal gebied klinkt deze eerste full-length heel anders dan de ep Catatonic (2015). Vooral Tomas 'Tompa' Lindberg van At The Gates komt bij het beluisteren van de songs in gedachten op vanwege de hese screams van Pieter Oevering. Die screams wisselt hij af met minder overtuigende, wat krachteloze grunts. De extreme vocalen op de nieuwe collectie songs zijn veelal hoog en scherp. Ze zijn echt een kwestie van love them or hate them.

Deze nieuwe release is veel beter geproduceerd dan de ep. Het geheel klinkt dikker, voller en heeft meer power dankzij onder meer Fredrik Nordstr�m, die verantwoordelijk is voor de mix en master. De vier heren maken een zeer gemotiveerde indruk. De energie spat dan ook van deze schijf af. Niet alleen vanwege de screams komen de songs agressief over, maar ook vanwege het krachtige drumwerk van Douwe Talma (Enraged).

Smaakmakers zijn echter gitaristen Marten Hutten en Armand Venema, die elkaar uitstekend aanvullen. Zij zorgen voor de memorabele momenten, zoals in Non Existent Fall, Futile Existence en Dawn Of Defeat. De melodieuze leads (prachtig duaal gitaarwerk in The Deeper Depths) stuwen elkaar naar grotere hoogten en de afwisseling in tempo werkt versterkend.

Het is niet al goud wat er blinkt helaas. Comrades In White is exemplarisch met zijn wisseling tussen sterke en onopvallende idee�n. Een gaaf begin krijgt niet het gewenste vervolg. Daarnaast zijn sommige samples wat fragmentarisch verwerkt (Enigma Machine, Comrades In White) en op momenten dat de riffs minder tot de verbeelding spreken, werkt het gebrek aan originaliteit tegen zich.

Wat dat betreft komt het zwaardere, tragere The Deeper Depths gelegen. Het nummer rockt en groovet. Het bevat proggy twists, twinleads en kortstondig atmosferische gitaarpartijen � la Insomnium. Bovendien is er een goede afwisseling tussen In Flames-achtige kreunzang, grunts en screams. Hierin toont de groep muzikanten zich op zijn sterkst. In het erop volgende Origin zorgt het technische aspect voor een originele touch. Complimenten voor het drumwerk zijn hier beslist op zijn plaats, maar waarom het akoestische spel aan het einde niet wat verder uitwerken, zoals in het intermezzo Spiralling Down goed gebeurt? Het akoestische tussendoortje vormt een prima inleiding voor het technische slotstuk � On Circles Of Despair.

Deze mannen kunnen veel. Je hoort de potentie, vooral instrumentaal. Het is dan ook jammer dat Insurrection soms terugvalt in relatief generieke thrashende melodeath, die we al zo vaak hebben gehoord. Als die gepaard gaat met uitstekende riffs, zoals reeds vermeld, dan is dat beslist geen straf, maar zeker de tweede helft kabbelt deze eerste full-length wat voort of doen de krachteloze grunts afbreuk aan het luisterplezier. Het is dan ook lastig om een score toe te kennen. Fantastische en minder geslaagde idee�n volgen elkaar op. Bovendien zijn de screams sterk onderhevig aan smaak. Kun je er wat mee en stoort het gebrek aan originaliteit je niet, dan scoort deze plaat bij jou wellicht hoger.

Tracklist:
1. Enigma Machine
2. Non Existent Fall
3. Futile Existence
4. Comrades In White
5. The Deeper Depths
6. Origin
7. Dawn Of Defeat
8. Deity
9. Spiralling Down
10 � On Circles Of Despair