Multi-instrumentalist Phil Vincent is uitzonderlijk productief bij diverse projecten en bands. Denk dan aan Legion, Tragik, D'Ercole, Cranston en Forest Field. In zijn uppie lukt het hem bovendien ook aardig, want Hypocrite is maar liefst zijn 21ste soloplaat. Voor de twaalf nieuwe nummers zoekt Vincent het bij zijn melodieuze rock- en AOR-verleden. Daarnaast zijn de invloeden uit de jaren zeventig (denk aan Wings) en jaren tachtig duidelijk hoorbaar.
Vincent is van oorsprong gitarist en dat blijkt direct, want het openingsnummer Broken hakt er stevig in met flitsende gitaarpartijen. Het is kundig gespeeld, staat in dienst van de songs en weet te behagen. Het gitaarspel is een van de weinige sterke kanten van het album. Met spannende solo's en strakke riffs probeert de muzikale allesdoener de met regelmaat voortkabbelende of bevreemdende songs op te leuken. Dat hij een aardige riedel kan spelen en ook kan komen tot een geslaagde AOR-compositie, bewijst hij bijvoorbeeld tijdens Nobody's Gonna Miss you. Het psychedelische Untitled is een van de andere lichtpunten, evenals het ietwat vreemde Never Enough, dat met sterke beats zorgt voor wat verrassing.
Over het algemeen wil het echter weinig vlammen in de songs die tekstueel bol staan van liefdesverdriet en hartenpijn. De nummers zijn doorgaans lang met uitschieters van ruim zes en zeven minuten, maar het gebrek aan spanningsopbouw breekt op. Het langdradige Back In The Day wordt daarnaast geplaagd door een goedkoop klinkend keyboardgeluid, dat nog vaker te horen is tijdens de songs die volgen. De gitaarpartijen voelen daarnaast misplaatst met plotse, uitbundige solo's in een onevenwichtige productie.
Het grootste euvel is echter het magere schrijfwerk van bijvoorbeeld de saaie refreinen en (matige) songs die niet passen bij de rest van het materiaal. Zo sluit Vincent af met de bevreemdende industrialtrack Hypocrite. Andere vreemde eenden in de bijt zijn Caught In The Act en What Might Have Been. Laatstgenoemde lijkt zijn oorsprong te hebben in tijden dat achtergronddansers nog weg konden komen met drie handbewegingen en simpel voetenwerk, maar voelt hier als italopop-achtig rocknummer misplaatst. Het kitscherige toetsenwerk zorgt bovendien voor een vieze nasmaak. Hypocrite kent dan ook een aantal aardige melodieuze rocknummers, maar is bovenal een vergaarbak van ideen die elders beter op hun plaats zouden zijn geweest.
Tracklist:
1. Broken
2. Back In The Day
3. What Might Have Been
4. Nobody's Gonna Miss You
5. Waste Of Time
6. Caught In The Act
7. Long Way Down
8. Time Will Tell
9. Untitled
10. Prima Donna
11. Never Enough
12. Hypocrite
