Ouderwetse thrash is nog altijd springlevend. Hoewel Slayer de arena gaat verlaten, brengen vrijwel alle bands die het genre destijds domineerden met enige regelmaat een nieuwe plaat uit. Zo ook de Teutoonse thrashers. Er is wel het nodige veranderd de laatste jaren, al zijn de ontwikkelingen nog zo summier. Kreator zwengelde het melodieuze aspect aan en nu Sodom met twee gitaristen speelt, kan Destruction niet achterblijven. Maar er is meer aan de hand bij Destruction. Nieuw bloed doet de band goed. Born To Perish klinkt alsof Marcel Schirmer (Schmier) en Michael Sifringer (Mike) een overdosis aan energie hebben gekregen. 2019 is al een goed jaar voor de thrashliefhebber en Destruction doet daar nog een schepje bovenop.
Een jaar geleden heeft Randy Black (ex-Annihilator, ex-Primal Fear) de plek van drummer Vaaver ingenomen en recent is Damir Eskić (Gomorra), die enkele gastsolos inspeelde voor Under Attack (2016), aan de line-up toegevoegd als tweede gitarist. Het effect van deze wijzigingen in de bezetting is duidelijk hoorbaar. Destruction heeft over het algemeen altijd prima recensies ontvangen, maar op vrijwel iedere plaat kun je een aantal nummers bestempelen als fillers. Dat is op Born To Perish anders. Het album als geheel staat als een huis. Combineer je dat met een flinke dosis agressie (kenmerkend voor oerdegelijke Duitse thrash), voldoende aandacht voor details en een uitstekende sound, dan is succes gegarandeerd. Verwacht geen enorme ommezwaai. De stijl van Destruction is herkenbaar en het motto less is more staat nog altijd hoog in het vaandel.
Het album opent met het titelnummer. Meteen drukt drummer Randy zijn stempel op het rauwe geheel. Deze track is al enige tijd te beluisteren en het zal menigeen zijn opgevallen dat Destruction bruist van de energie. Datzelfde hoor je terug in Betrayal, dat als tweede nummer verscheen met een videoclip. Deze track behoort tot mijn favorieten, vooral door het vleugje power metal dat erin verweven zit. Inspired By Death laat horen hoe goed Destruction klinkt met Randy en Damic in de line-up. De messcherpe riffs van Mike klinken nog furieuzer met Damic aan zijn zijde. Schmier is vocaal ook sterk op deze plaat. Zelfs in Butchered For Life, dat begint als een ballade (gewoonlijk de achilleshiel) en zich al snel ontpopt als een rasechte thrasher.
Rotten zou niet misstaan op een plaat van Overkill en Filthy Wealth is een ode aan Motrhead. Door het gas in sommige nummers wat los te laten, komt de agressie in de snellere nummers beter uit de verf. De volgorde van de tracks is eveneens goed, want de plaat eindigt zeker net zo sterk als dat deze begint. Tyrants Of The Netherworld en de afsluiter Ratcatcher behoren tot de uitschieters. De baslijnen en de dissonante akkoorden in de solo van We Breed Evil maken de extra aandacht voor details duidelijk. Goed, slotfase van die track had iets ingekort kunnen worden. Fatal Flight 17 ten slotte heeft alle kenmerken van een protestsong, waarin Schmier zijn woede in de lyrics heeft verwerkt. Inderdaad, deze track gaat over de ramp met de MH17. Een vriend van een vriend van Schmier is omgekomen bij de ramp.
Destruction heeft met Born To Perish een album afgeleverd waar menige trashmetalformatie jaloers op zal zijn. De oude rotten overtreffen met deze plaat tevens het merendeel van de eigen discografie. Met name Randy Black domineert, zonder dat zijn slagwerk overheersend is. Daarvoor is een compliment aan V.O. Pulver van Little Creek Studio op zijn plaats. De sound is opvallend helder. In eerste instantie komt het een beetje steriel over, maar dat went snel en dan is het cleane geluid zeker niet storend.
Tracklist:
1. Born To Perish
2. Inspired By Death
3. Betrayal
4. Rotten
5. Filthy Wealth
6. Butchered For Life
7. Tyrants Of The Netherworld
8. We Breed Evil
9. Fatal Flight 17
10. Ratcatcher
