De koek was eigenlijk op. Na een liverenie van gitarist Luca Turilli en zanger Fabio Lione, inclusief oudgedienden Dominique Lerquin (gitaar), Patrice Guers (bas) en Alex Holzwarth (drums), zou het doek voor de meest oorspronkelijke benadering van Rhapsody na twintig jaar vallen. De band viel uiteen in 2011 in Luca Turillis Rhapsody en Rhapsody Of Fire met hier en daar nog een nevenproject.
Turilli en Lione zouden elkaar zeven jaar niet zien of samen muziek maken. De afscheidstournee was echter zo'n muzikaal, creatief en waarschijnlijk ook financieel succes, dat er snel besloten werd verder te gaan onder de noemer Turilli/Lione Rhapsody. Voormalig wapenbroeder Alex Staropoli (toetsen) had geen trek in de tour en zag een weerzien met Turilli op plaat ook niet zitten. Eerder dit jaar bracht hij met zijn Rhapsody Of Fire The Eighth Mountain uit. Directe concurrentie voor hem komt nu van zijn oudkompanen met hun 'debuutalbum': Zero Gravity (Rebirth And Evolution).
Verwacht qua muzikale richting geen grote veranderingen. De mannen weten waar zij goed in zijn en borduren daar dan ook op door. De stijl van Rhapsody (in al zijn incarnaties) is nog altijd niet te evenaren en hoewel er de laatste jaren op uitgaven van de hoofdrolspelers enige creatieve sleet zit, is het nog altijd het geluid waar fans naar snakken. Verwacht dan ook een flinke lading filmische power metal. Pompeuze orkestrale arrangementen, koorzang, door klassieke muziek genspireerde vocale en instrumentale partijen. Zero Gravity kenmerkt zich dan ook door het nodige spierballenwerk en slaat in als een bom met de heerlijke opener Phoenix Rising. Het klinkt direct vertrouwd, maar kent wel een aantal verrassingen.
De folkinvloeden laten Turilli en Lione achterwege. In plaats daarvan is de muziek doorspekt met futuristische geluidsfragmenten en effecten. Een slimme keuze, want de plaat komt meteen fris voor de dag. Het tempo ligt over het algemeen hoog met de gebruikelijke, maar daarom niet minder knappe gitaarcapriolen van Turilli en Lerquin, die goed te horen zijn dankzij de kraakheldere productie. Het geluid is mooi in balans met een scherp oog voor detail. Natuurlijk spelen de gitaristen een hoofdrol, maar het prachtige keyboardwerk en de fijne baspartijen zijn ook duidelijk te horen. Dat geldt eveneens voor de details van de meeslepende orkestrale opsmuk.
Knapper zijn wellicht nog de vocale exercities van Fabio Lione, die op dit album misschien wel beter klinkt dan ooit. Zijn stem lijkt met de jaren te zijn gerijpt en straalt een enorme warmte uit. Er is flink wat tijd gestopt in het schrijven van uitdagende en verrassende zanglijnen. Tijdens Decoding The Universe zijn er bijvoorbeeld diverse klassieke elementen terug te horen en heeft Lione zich duidelijk laten inspireren door Queen. Schijnbaar moeiteloos wisselt de zanger binnen en tussen nummers grootse lyrische uithalen af met scherpe staccato's en onverwachte wendingen. Hij klinkt bijvoorbeeld intiem tijdens het eerste couplet van I Am, maar al snel weer groots en meeslepend gedurende het refrein van datzelfde nummer. Lione doet dat niet alleen, want naast de koorzangers wordt hij bijgestaan door Elize Ryd (Amaranthe).
Zero Gravity (Rebirth And Evolution) kent dan ook flink wat afwisseling. Dat geldt niet alleen voor de zanglijnen, maar ook voor de instrumentatie. De mannen trekken alles uit de kast om hun muziek nog uitbundiger, dramatischer en pakkender te laten klinken. Aan energie en enthousiasme is er geen gebrek. Dat blijkt wel uit de afsluiter van formaat: Aracanum (Da Vincis Enigma). Het nummer is geheel in het Italiaans gezongen en bevat vrijwel alles waar Rhapsody om bekendstaat. Het is maar goed dat de heren hun muzikale samenwerking niet aan de wilgen hebben gehangen, want stoppen wanneer je een album als dit kunt produceren, is misdadig.
Tracklist:
1. Phoenix Rising
2. D.N.A. (Demon And Angel)
3. Zero Gravity
4. Fast Radio Burst
5. Decoding The Multiverse
6. Origins
7. Multidimensional
8. Amata Immortale
9. I Am
10. Arcanum (Da Vincis Enigma)
