Dat er met spanning wordt gewacht op het vijfde album van Fleshgod Apocalypse mag duidelijk zijn. Zes dagen na het verschijnen was de videoclip bij Sugar al 200.000 keer bekeken. 2017 was echter geen makkelijk jaar voor de band. Tijdens de tour met Carach Angren moesten shows afgezegd worden vanwege een rugblessure van drummer Francesco Paoli. Net wanneer hij daarvan voldoende is hersteld, breekt hij zijn enkel en komt het slagwerk van zijn linkerpedaal van backingtrack. Totaal onverwacht komt in de herfst, vlak na Brutal Assault 2017, het nieuws naar buiten dat frontman Tommaso Riccardi om persoonlijke redenen de band heeft verlaten. Ook gitarist Cristiano Trionfera vertrekt. Bandleider en muzikale duizendpoot Francesco Paoli pakt zijn oude rol als frontman weer op en de band weet zich in een mum van tijd te herstellen.

Uit de media valt op te maken dat er live nauwelijks iets te merken is van de bezettingswisselingen. Drummer David Folchitto (Stormlord, Prophilax) weet het gemis van Francesco achter de drumkit goed op te vangen en shredmaster Fabio Bartoletti (Deceptionist) blijkt een aanwinst te zijn. Omdat de kenmerkende sound van Fleshgod Apocaplypse op plaat met name wordt bepaald door Francesco Paoli en pianist Francesco Ferrini, spelen de veranderingen in de line-up nauwelijks een rol in de studio. Natuurlijk, Cristiano was mede bepalend voor de orkestratie en Tommaso nam de lyrics voor zijn rekening. Het vertrek betreft wel de beide gitaristen, maar live heeft de band al bewezen dat dit gemis is opgevangen. De orkestratie is wezenlijk veranderd ten opzichte van de eerdere platen, maar welk aandeel Cristiano daarin zou hebben gehad, zullen we nooit weten. Wat betreft de lyrics is Veleno (Italiaans voor vergif) geen conceptalbum. Dit in tegenstelling tot de voorgaande platen.

Voor Veleno heeft de band uitgebreid de tijd genomen. De arrangementen staan centraal op King (2016) en het slagwerk staat, in tegenstelling tot de eerdere platen, volledig in dienst van het grote geheel. Dat geldt ook voor Veleno. Het was voor de band tot nu toe vrijwel onmogelijk om een album op te nemen met klassieke instrumenten of een orkest. Dit vanwege het hoge tempo en de lange tijdspanne dat de muzikanten dat hoge tempo vast moesten houden. In plaats van een bombastische orkestratie te programmeren, is ditmaal gekozen voor een ingetogener geheel, waardoor het wél mogelijk is te werken met klassieke muzikanten. Voor het opnemen van de vijf strijkers en een barokkoor heeft Francesco Ferrini samengewerkt met Daniele Marinelli (Musica Teclas), die ook mandoline speelt. Daarnaast is er een gastbijdrage van Maurizio Cardullo (Folkstone) op doedelzak. David is de nieuwe drummer in de live-bezetting. In de studio heeft Francesco Paoli het slagwerk voor eigen rekening genomen. Voor de gitaarpartijen heeft hij versterking gekregen van Fabio Bartoletti.

Veleno combineert de agressie van Labyrinth met de gearrangeerde, klassieke inslag van King. Over het geheel is de plaat minder bombastisch dan King en bevat deze meer ademruimte dan Labyrinth. De nieuweling is vooral veelzijdiger dan de voorgaande platen. Trouwe fans zullen echt niet teleurgesteld zijn. Tegelijkertijd heeft Veleno de potentie om een breder publiek aan te spreken. Het is een rasechte groeiplaat vanwege het complexe en bij vlagen hectische karakter. De nummers grijpen je meteen bij de strot, maar er zijn meerdere luisterbeurten nodig om de plaat volledig tot zijn recht te laten komen. Het over-the-top-geraas dat meer Italiaanse bands kenmerkt, is beduidend minder frequent aanwezig en de grunts van Francesco Paoli zijn minder bruut en smerig dan die van Tommaso Riccardi. Zijn grunts zijn ook toegankelijker dan op het debuutalbum Oracles (2007). Sopraanzangeres Veronica Bordacchini heeft een promentere rol, de cleane zang van bassist Paolo Rossi is regelmatig te horen en het pianospel van Francesco Ferrini heeft meer ruimte gekregen. Geheel in de traditie van de band komt de afsluitende titeltrack voor zijn rekening.

De inmiddels uitgebachte tracks Sugar en Carnivorous Lamb geven een redelijke indruk van het album als geheel. De koorzang en de melodieuze baroksfeer maken de muziek zwaar, maar je hoort meteen dat de orkestratie beduidend minder bombastisch is. Hectiek en complexiteit gaan goed samen met een catchy melodie. Absinthe, met daarin een hoofdrol voor Paolo Rossi, is het meest catchy nummer. De koorzang maakt het nummer helemaal af, net als de komische noot van Francesco Paoli als hij na de tempoversnelling inzet met ‘yum yum yum'. De volgorde van de tracks is ook erg goed. Meteen na Absinthe wordt in Pissing On The Score het werk van Paganini, Bach en Mozart flink onder handen genomen. De meest opvallende track is Monnalisa, fraai ingeleid door The Praying Mantis’ Strategy. In dit nummer hoor je goed dat meer tijd voor componeren ertoe heeft geleid dat ook de invloed van bands waarmee is opgetrokken terug te horen is. In dit geval hoor je duidelijk stijlkenmerken van Epica terug. Veronica krijgt volledig de ruimte in The Day We’ll Be Gone, een fraaie ballade met grunts.

Als grootmeester van de orkestrale death metal heeft Fleshgod Apocalypse een naam hoog te houden. Wanneer je kijkt naar de discografie voldoet Veleno aan de verwachtingen. De muzikale ontwikkelingen van de afgelopen twaalf jaar worden op een mooie wijze samengevoegd. De opgebouwde fanbase wordt op zijn wenken bediend met nummers als Carnivorous Lamb, Fury en Worship And Forget. Tegelijkertijd heeft Veleno de potentie nieuw publiek aan te trekken met Monnalisa en The Day We’ll Be Gone. Veelzijdigheid is het motto van Veleno en het getuigt van vakmanschap dat de tegenslagen zijn gebruikt om nieuwe kansen te creëren, zonder afbreuk te doen aan het verleden.

Tracklist:
1. Fury
2. Carnivorous Lamb
3. Sugar
4. The Praying Mantis’ Strategy
5. Monnalisa
6. Worship And Forget
7. Absinthe
8. Pissing On The Score
9. The Day We’ll Be Gone
10. Embrace The Oblivion
11. Veleno