Witchfinder is een Franse stoner/doomband uit Clermont-Ferrand, die in 2016 is opgericht. Het debuutalbum Witchfinder verscheen in 2017 en die plaat werd dermate goed ontvangen dat de band in eigen land snel naam wist te maken en voor de opvolger Hazy Rites kon tekenen bij Black Bow Records. Retrobands die met doom en psychedelische elementen de hoogtijdagen van Black Sabbath, Deep Purple en Uriah Heep doen herleven, vallen sowieso goed in de smaak op dit moment. Hazy Rites trok mijn aandacht vooral door het nieuwe stemgeluid van bassist Clment. Zijn zang doet op deze plaat denken aan die van Ozzy Osbourne ruim derig jaar geleden en die klinkt in combinatie met de zware, massieve sound en logge riffs bijzonder goed.
De zware sound wordt nog eens extra aangezet door een enorme dosis distortion. Door de combinatie met de ijle zangstem doet het geheel in eerste instantie denken aan Monolord, maar de muziek van Witchfinder is gevarieerder en samen met die Ozzy-achtige zangstem maakt dat echt het verschil. Het zorgt ervoor dat de nummers ondanks het logge karakter ook na meerdere luisterbeurten blijven boeien. De uitgesponnen tracks (drie daarvan klokken rond de tien minuten) vervelen geen moment. Sterker nog, bij iedere luisterbeurt staat de volumeknop hoger omdat het zo verrekte goed klinkt. Ik zou Witchfinder tekortdoen door de formatie te bestempelen als de zoveelste retroband. Er zijn overeenkomsten met Monolord en Electric Wizzard, maar de jongens van Witchfinder hebben een eigen stijl ontwikkeld.
De plaat opent met Ouija, dat met ruim vijf minuten de kortste track op de plaat is. Mede daardoor is deze eerste single een goede eerste kennismaking. De hypnotiserende ritmes en dromerige klanken in Satans Haze houden je in een wurggreep en als Covendoom wordt ingezet, kun je niet anders dan je overgeven aan de verpletterende grooves, de meeslepende melodien en de betoverende, ijle vocalen. Maar dan, aan het einde van de track, wordt de zangstem opeens bruut en gaat het tempo flink omlaag. Met Sexual Intercourse gooit Witchfinder het roer volledig om. Sludge krijgt de overhand en halverwege draait het nummer om naar pure agressie, alvorens te eindigen in een verpletterende groove met ronduit brute vocalen van Clment. Sorry begint meteen al met die rauwe stem, maar dit nummer bevat dermate weinig variatie dat het na meerdere luisterbeurten toch een beetje door het ijs zakt. Datzelfde lot treft Wild Trippin.
De eerste drie tracks op de plaat zijn dermate sterk dat daarna verveling op de loer ligt om het volledige album uit te zitten. Toch hebben ook de andere tracks voldoende te bieden. Zo is de afsluiter Dans LInstant ook zeker een aanrader. Mijn waardering voor het Hammondorgel is dankzij deze track weer toegenomen. Wat Witchfinder ook goed doet, is dat de lyrics in het Engels zijn. De uitspraak is soms ronduit slecht, maar ik juich het toe dat een Franse band bewust daarvoor kiest. Het vergroot de kans op succes buiten de eigen landsgrenzen.
Tracklist:
1. Oujia
2. Satans Haze
3. Covendoom
4. Sexual Intercourse
5. Wild Trippin'
6. Sorry
7. Dans L'Instant
.jpeg){kind=small}
