Ategnatos staat voor wedergeboorte. Zolang Chrigel Glanzmann de scepter zwaait bij de Zwitserse groep zal er echter niet veel veranderen. Anno 2019 krijg je namelijk nog steeds een mix van folk en melodieuze (death) metal voorgeschoteld. Het nadeel daarvan is dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord. Zo maken het titelnummer, Deathwalker en A Cry In The Wilderness geen onuitwisbare indruk. Bovendien lijkt laatstgenoemde een haastklus vanwege de fade-out en hadden de sterke elementen in Black Water Dawn beter uitgewerkt kunnen worden. Wie zich daaraan en aan het gebrek aan originaliteit niet stoort, kan deze release blind aanschaffen.
Het is gelukkig niet allemaal een herhaling van zetten. Fabienne zorgt namelijk voor een fris geluid. Ze heeft een lichtere zangstem dan Anna Murphy (Cellar Darling) en is beslist een aanwinst. Ze zorgt voor de meest memorabele momenten op het album. De eerste vijf tracks springen haar bijdragen er nog niet uit, maar vanaf The Raven Hill gaat het niveau omhoog. Het nummer heeft een melodie die gelijkenis toont met de shanty What Shall We Do With The Drunken Sailor? en stemt alleen daarom al vrolijk. Dat doet ook de hit Ambiramus, waarin een prominente rol voor de popzang van Fabienne is weggelegd. Vernieuwend, toegankelijk en overtuigend gezongen.
De sterke fase houdt aan met het punky Mine Is The Fury (denk aan The Race van Arch Enemy) en het catchy The Slumber, waarin er een mooie balans is gevonden tussen de melodieuze popzang van Fabienne en de Tomi Joutsen-achtige grunts van Chrigel. Niet alle tracks zijn overigens even sterk. Zo fluctueert het niveau tussen en binnen de tracks. In het dynamische Worship is de bijdrage van een koor fraai verwerkt, maar is de fade-out een afknapper. Breathe is heel catchy, maar waarom de breakdown halverwege zo kort is en later niet terugkeert, is een raadsel. In Rebirth bewijzen de Zwitsers dat ze technisch zeer vaardig zijn. Bovendien is een compliment op zijn plaats met betrekking tot de geslaagde transities in dit overtuigende nummer.
Ondanks dat de nieuwe collectie songs geen concept vormt, put Eluveitie zoals we gewend zijn uit de Keltische mythologie, maar blijven de teksten daartoe niet beperkt. Tussen de nummers in hoor je veelal regen en wind en er zijn korte intermezzos (Ancus, The Silvern Glow en Trinoxtion). Verbinden doen ze echter niet. Er is namelijk een grote diversiteit in het songmateriaal. Het titelnummer is al veelzijdig, maar het experimentele Threefold Death, dat wisselt tussen korte blastsecties en rustige, folky secties, springt er echt uit en behoort tot de beste tracks.
Ategnatos komt dus wat laat op gang, maar er valt gelukkig genoeg te genieten. Deze release vliegt alle kanten op en bevat zowel het aan de oudere platen herinnerende, herkenbare folky melodeath als een gezonde portie vernieuwende elementen. De zang van Fabienne Erni springt er echt uit en zorgt voor een frisse wind en een hogere score. Na meerdere luisterbeurten valt echter op dat er beslist meer in had gezeten op compositorisch vlak. Al met al dus geen superplaat, maar wel n die een ruime voldoende scoort.
Tracklist:
1. Ategnatos
2. Ancus
3. Deathwalker
4. Black Water Down
5. A Cry In The Wilderness
6. The Raven Hill
7. The Silvern Glow
8. Ambiramus
9. Mine Is The Fury
10. The Slumber
11. Worship
12. Trinoxtion
13. Threefold Death
14. Breathe
15. Rebirth
16. Eclipse
