De periode na de release van een nieuw In Flames-album verloopt al sinds de band Reroute To Remain (2002) uitbracht volgens een vast patroon. De Zweden, die oorspronkelijk begonnen als deathmetalband en zich al snel ontwikkelden tot een van de grondleggers van de melodieuze �G�teborg-stijl', begonnen op dat album te experimenteren met elektronische invloeden en een moderne sound. Sindsdien is iedere nieuwe release gekenmerkt door de nodige controverse en maakt een groeiende groep fans en journalisten de band met de grond gelijk. Tegelijkertijd is In Flames nog steeds ontzettend populair en stromen de zalen bij optredens van de groep vol met voornamelijk jeugdige bezoekers.

Nu kunnen we de populariteit van In Flames misschien verklaren door te wijzen op een gebrek aan smaak bij diezelfde jeugd, maar er is meer aan de hand. Zo was ook mijn eerste reactie op latere albums als Siren Charms (2014) en Battles (2017) er een van teleurstelling. De groep rondom vocalist Anders Frid�n heeft zich ontwikkeld tot een soort alternatieve rockband met een emo-uitstraling. Ondanks het inconsistente niveau van die albums moet ik echter concluderen dat ik beide platen veel vaker heb gedraaid dan ik oorspronkelijk voorzien had, met name omdat sommige nummers zich toch in de hersenpan hebben genesteld en daar gerieflijk hun tenten hebben opgezet. Als ik iets heb geleerd uit de omvangrijke discografie van In Flames is het dan ook dat ik niet meer t� snel oordeel over nieuw werk.

Daarom probeer ik het onlangs verschenen, dertiende album van deze oudgedienden zoveel mogelijk met een open vizier te betreden. Dat betekent: geen verwachtingen koesteren over vervlogen tijden, maar de band op haar huidige merites beoordelen. Dan valt toch weer op hoe gemakkelijk In Flames in staat is om pakkende tracks neer te pennen. Hoewel I, The Mask zeker niet enorm technisch is, beschikt de band over de kwaliteit om middels herkenbare melodielijnen en meeslepende, catchy refreinen nummers te componeren die in je hoofd blijven spoken. De dramatisch aangezette keyboardpartijen zorgen er daarbij voor dat de tracks wat rijker in details zijn.

De eerste tracks van I, The Mask laten een inmiddels vertrouwde, maar tegelijkertijd stevigere kant van In Flames horen. In het relatief snelle openingsnummer Voices grunt Frid�n zelfs weer af en toe. Bovendien zit er warempel een korte gitaarsolo in het nummer verstopt. Het titelnummer is zelfs nog een tandje steviger en wordt gedreven door een hakkend, vurig drumritme. Het heerlijke refrein zal live ongetwijfeld luidkeels worden meegezongen. De rest van het album ligt echter meer in het verlengde van zijn voorganger. Dat wil zeggen, emotionele, alternatieve rock met veel nadruk op gevoelige zanglijnen. Ook tijdens de meer ingetogen nummers valt In Flames op door lekkere melodielijnen en sterke refreinen. Met name Follow Me, We Will Remember en Burn vallen in positieve zin op.

In vergelijking met Battles (2016) is deze nieuwe full-length consistenter. Er staan minder nummers op die echt ondermaats zijn. Eigenlijk is alleen (This Is Our) House wat vervelend door zijn nu-metalachtige ritmes en de rellerige, misplaatste �gang vocals�. Concluderend kunnen we dan ook stellen dat In Flames met I, The Mask zeker geen oude fans zal overtuigen, maar dat het dedain waarmee de band wordt bejegend eveneens onterecht is. I, The Mask is een solide, modern album met een reeks prima in het gehoor liggende nummers. Niet meer, maar zeker ook niet minder.

Tracklist:
1. Voices
2. I, The Mask
3. Call My Name
4. I Am Above
5. Follow Me
6. (This Is Our) House
7. We Will Remember
8. In This Life
9. Burn
10. Deep Inside
11. All The Pain
12. Stay With Me