�This world once living is not dying. It is being killed" en "Destroying the environment is suicide�; zomaar wat quotes uit het tekstenboekje van Wounds. Het gaat niet goed met de wereld. Zo slecht zelfs, dat het Thr�nenkind na tien jaar heeft doen besluiten om een naamsverandering door te voeren en zich King Apathy te noemen. De nieuwe naam is een statement over het moderne leven. Daarnaast duidt de naam op de passieve houding van de mensen ten aanzien van het in gang zetten van verandering.

Vanzelfsprekend is de muziek van de Duitse formatie dan ook niet vrolijk. De oosterburen brengen een mix van post-black, hardcorescreams, melodieuze doom en post-metal. Veelal zijn de songs melancholisch en pessimistisch van aard. De veganisten en anti-kapitalisten wisselen af tussen rustige passages met getokkel en stevige secties. De productie is relatief vlak en warm. De kalme stukken profiteren hier het meest van.

Origineel is het songmateriaal niet en er zijn geen verrassingen, maar Wounds heeft zijn sterke kanten. Die zijn vooral te vinden in de fraaie harmonie�n en de thematiek. Het dynamische The Scars Of The Land en het droefgeestige Cleansing zijn wat dat betreft prima visitekaartjes. He Missed The Stars is met zijn hardcoregerichtheid de meest originele compositie. Deze doorbreekt de sleur die dreigt op te treden met Revelation Time. Het goed opgebouwde Earthmother Rising is ��n van de hoogtepunten.

Gezien het gebrek aan originaliteit kan de schijf niet de hele speelduur de aandacht vasthouden. King Apathy mag op toekomstige releases dan ook wat meer buiten de lijntjes kleuren om zich te onderscheiden. Wie echter niet genoeg kan krijgen van deze vorm van post-metal � la Downfall Of Gaia, Harakiri For The Sky, Red Apollo, Svalbard en Winterfylleth haalt met Wounds een aangenaam album in huis.

Tracklist:
1. Civilization Kills
2. The Scars Of The Land
3. Cleansing
4. Great Depression
5. Revelation Time
6. He Missed The Stars
7. Reverence
8. Wounds