Het spant erom bij het vijfde album van Battle Beast: No More Hollywood Endings. Bringer Of Pain (2017) luidde een verandering van muzikale richting in. Van rechttoe-rechtaan 80s-genspireerde heavy metal, naar metal doorspekt met synthpopelementen. Niet verkeerd, maar niet alle fans waren tevreden. Te soft, te pop en niet genoeg focus op de gitaren. Zo luidden enkele van de kritieken. Anderen liepen ermee weg en juichten de verandering van spijs toe. Battle Beast zit in ieder geval niet stil en toont op het nieuwe album wederom een vernieuwd gezicht.
Het openingsnummer Unbroken is groots en meeslepend. Met pompeuze strijkpartijen is de connectie met Nightwish snel gelegd. Dat die eveneens Finse band een bron van inspiratie is, zal nog vaker blijken tijdens de elf nieuwe nummers. Na de bombastische opening krijgt zangeres Noora Louhimo de ruimte en is er een prominente rol voor de toetsenpartijen (onder andere keyboard en keytar) van Janne Bjrkroth. De gitaren staan harder in de mix en spelen met niet alledaagse overgangen tussen couplet en refrein. Battle Beast blijft trouw aan de weg die de groep op voorgaand werk is ingeslagen, maar weet deze stijl te verdiepen en verbeteren.
Dat geldt zeker voor de opvallende eerste single en titelsong No More Hollywood Endings, waarin een melancholieke en enigszins dramatische melodie wordt aangezwengeld door de spannende ritmesectie. De tweede single Eden doet wederom denken aan Nightwish uit de periode dat Anette Olzon daar de vocalen verzorgde. Louhimo schittert met langgerekte zanglijnen en toont dat zij door de jaren heen steeds beter is gaan zingen. Naast een behoorlijke hoeveelheid kracht en volume tijdens Unbroken, The Hero en Raise Your Fists etaleert zij ook gevoeligheid en melancholie tijdens I Wish en World On Fire.
Instrumentaal is het ambitieus, maar tekstueel grijpt de groep naar het kleine en persoonlijke. Teleurstelling, dromen en het overwinnen van persoonlijke ellende zijn enkele van de themas die aan bod komen, hoewel de traditionele metalthemas als broederschap, historie en simpelweg uit je dak gaan niet worden overgeslagen.
Met Unfairy Tales, dat opent met Britney Spears-achtig gehijg en een typische, zoetsappige AOR-powerballad (Endless Summer), slaat de groep de plank mis. Dat geldt ook voor het bijzonder flauwe, richtingloze Piece Of Me. Daartegenover staan echter acht nummers die eenvoudig kunnen dienen als single. Bijvoorbeeld het opzwepende The Hero, dat aan alle kanten een moderne versie van een jarentachtigklassieker is door het toetsenwerk, de geluidseffecten en elektronisch getinte drumpartijen die de song inluiden. Het is tegelijkertijd modern en aanlokkelijk voor jonge metalfans, maar overspoelt oudere luisteraars direct met warme, nostalgische gevoelens. Het is een pluspunt, dat het nummer constant in ontwikkeling is. Onder meer kleine variaties in de coupletten houden het langer interessant. Een trucje dat ook te horen is bij Ghost, een band die eveneens flirt met popmuziek en deze verweeft met ruige rock- en heavymetalklanken.
The Golden Horde laat horen dat Battle Beast de tanden nog niet verloren is. De groep slaat de plank echter mis met het bijzonder flauwe geluidseffect aan het einde. Het is een voorbeeld van overbodige en misplaatste effecten die her en der opduiken. Het zijn kleine minpuntjes op deze meest ambitieuze plaat tot nu toe van de nog jonge formatie. Vrij van misstappen is No More Hollywood Endings dan ook niet, maar met deze schijf toont de groep toe te zijn aan grotere podia. Aan alle kanten spat de energie eraf en is dit werk dat vrijwel in zijn geheel overtuigt en beklijft.
Tracklist:
1. Unbroken
2. No More Hollywood Endings
3. Eden
4. Unfairy Tales
5. Endless Summer
6. The Hero
7. Piece Of Me
8. I Wish
9. Raise Your Fists
10. The Golden Horde
11. World On Fire
