Het resultaat is Empath, het eerste volldige solo-album sinds Ziltoid The Omniscient (2007). De Canadees heeft veel van de partijen zelf ingespeeld, maar krijgt uiteraard hulp van vocalisten. Daaronder Anneke van Giersbergen en Ch Aimee Dorval, waarmee hij al vaker samenwerkte. Daarnaast zijn er gastbijdragen van onder meer Chad Kroeger (Nickelback), Steve Vai, Samus Paulicelli (Decrepit Birth) en Ryan Dahle (Age Of Electric, Limblifter).
Op dit album gooit HevyDevy alle remmen los. Een beter statement dan de eerste reguliere track Genesis is er wat dat betreft niet. Elektronica, Hollywood-soundtracks, achtbitsbliepjes, blastbeats, disco; alles komt langs. Het is vooral knap dat de multi-instrumentalist voorkomt dat deze track ontspoort. Ondanks de verschillende genres sluiten de secties goed op elkaar aan en het refrein zorgt voor de nodige houvast.
Filmmuziek speelt een grote rol op deze release. Luister maar eens naar het verhalende Why. Cinematischer kan niet. Ook hierin zijn de verschillende stijlen, waaronder klassieke muziek en metal, knap gentegreerd. En wat te denken van reggae, prog en een saxofoonsolo in het experimentele Borderlands? Hopelijk staat deze track binnenkort op de setlist bij verschillende concerten, zodat we er ook live van kunnen genieten. In ieder geval de twee stevige, swingende delen van die track. Er zijn daarnaast twee delen die het heel rustig aan doen (relaxmuziek en dark ambient). Vanwege de contrasterende secties komt het nummer wat fragmentarisch over.
De luisteraar krijgt gelukkig ook af en toe rust. Zo is Spirits Will Collide een zeer toegankelijke poprocksong met meerstemmige, vrouwelijke vocalen in het couplet. Deze groeit wel uit tot epische proporties met een koor, maar blijft gebaseerd op een paar ideen. Spirits Will Collide is evenwel n van de twee uitzonderingen. Het leeuwendeel van dit album bestaat namelijk uit gelaagde, veelzijdige composities. De tweede uitzondering, Evermore, bevat zeer aardige, tegendraadse ritmiek en een vrolijkstemmend refrein. Het lichte, maar wel proggy Sprite, waarin elektronica een grote rol speelt, vormt de opbouw naar een complexere fase.
Als je alles gehoord denkt te hebben, volgt de kolos Singularity van meer dan drientwintig minuten. Deze begint fragiel. De eerste, rustige zanglijn toont veel gelijkenis met die van In Bloom van Nirvana. Daarna vliegt deze afsluiter alle kanten op met zelfs brutal death metal inclusief blastbeats. De te lange, zesdelige epic komt daarna met vredige klanken, wat onsamenhangende experimentele passages en complexe prog metal met hier en daar een melodien die herinneren aan andere albums, waaronder Epicloud (2012) en Z (2014).
Het is elke keer weer verbazingwekkend waartoe Devin toe in staat is. Enerzijds zijn het songmateriaal en de gecomprimeerde geluid herkenbaar. Het deels Fear Factory-achtige Hear Me sluit bijvoorbeeld aan bij Deconstruction. De gelaagde muur van geluid wordt opgetrokken en de diepte in de sound is er. Anderzijds zijn er wat experimenten die voor een veelzijdige en interessante release zorgen. Het vergt uiteraard meerdere luisterbeurten om alles te doorgronden. De eerste keer loop je soms vast omdat er zo veel gebeurt, maar tegelijkertijd pakt deze avontuurlijke release je omdat er veel momenten bijblijven waaruit de klasse blijkt. Het niveau fluctueert. Met name Genesis, Why en Borderlands nodigen uit om dit solo-album elke keer nog een keer op te zetten.
Tracklist:
1. Castaway
2. Genesis
3. Spirits Will Collide
4. Evermore
5. Sprite
6. Hear Me
7. Why
8. Borderlands
9. Requiem
10. Singularity Part 1 Adrift
11. Singularity Part 2 I Am I
12. Singularity Part 3 There Be Monsters
13. Singularity Part 4 Curious Gods
14. Singularity Part 5 Silicon Scientists
15. Singularity Part 6 Here Comes The Sun
.jpeg){kind=small}
