Na laatste album van Warlock, Triumph And Agony (1987), was Force Majeure dertig jaar geleden de eerste soloplaat van Doro. Het album was destijds succesvol, zeker in Europa, maar er moet een kanttekening gemaakt worden. Hoeveel Warlock-fans hebben net als ik deze plaat gekocht zonder er eerst naar te luisteren? Ik kan mij de �plus Warlock�-sticker nog herinneren die op de hoes geplakt was. Doro staat los van Warlock. Die sticker was pure misleiding. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik schrok me dood toen ik Force Majeure thuis opzette.

Als Warlock-fan van het eerste uur had ik al het nodige voor de kiezen gehad. Doro Pesch was het boegbeeld van Warlock. Natuurlijk. Ze was in 1984 met Lita Ford, die een jaar eerder Out For Blood uitbracht, een opvallende verschijning in de metalscene. Menig metalen tienerhart sloeg op hol. Dat maakt je geen fan van Warlock. Daar zorgde Burning The Witches (1984) voor, gevolgd door mijn favoriete album Hellbound (1985). De rauwe zang van Doro tilde het geheel naar een hoger niveau.

Toen gitarist Rudy Graf vertrok naar Rage, verdween ook de agressie in de muziek van Warlock. Met True As Steel (1986) groeide de bekendheid. Het is gewoon een goede plaat, dus fans van het eerste uur bleven trouw. Het Amerikaanse avontuur lonkte. Gitarist Peter Szigeti (die met Doro in Snakebite speelde en haar overhaalde om bij Warlock te zingen) en bassist Frank Rittel vertrokken en speelden samen verder in U.D.O. en Energy. Triumph And Agony (1987) werd in Amerika opgenomen met drummer Michael Eurich als het enige overgebleven originele bandlid. Het is terecht een zeer succesvol album en de Warlock-fan bleef trouw. Daarna moest de muziek blijkbaar radiovriendelijker worden en hield ook Michael Eurich het in 1988 voor gezien. Daar houdt alles wat nog Warlock genoemd mag worden op.

Ik was fan van Warlock. Dat is iets anders dan een fan zijn van Doro Pesch. Goed, ik had de plaat eerst moeten beluisteren. Die sticker was pure misleiding, maar waar zit nou de pijn? Feitelijk meteen al bij de eerste track. Welke Warlock-fan wordt blij van A Whiter Shade Of Pale van Procol Harum? Dat is een smaakkwestie natuurlijk, maar het is niet sterk om te beginnen met een cover. De openingstrack moet de interesse wekken om het album te beluisteren en aan te schaffen. Niet voor niets is een cover meestal de afsluiter of een bonustrack.

En laten we eerlijk zijn: Doro Pesch blinkt niet uit als zangeres. Ballades en ingetogen passages zijn niet haar sterkste kant, tenzij het een nummer als Without You (Burning The Witches) is. Ik bedoel, waarom is de Warlock-fan zo van Doro gaan houden? Juist, vanwege die rauwe stem. Ze is een rockbitch pur sang. Ze begeeft zich met een ballad of een ingetogen moment op glad ijs. Het hangt dan sterk van het nummer af. Bij Without You werkt het uitstekend, bij Love Song (True As Steel) niet. Bij River Of Tears ook niet. Mission Of Mercy kan ermee door. Opvallend genoeg kan het bij een ingetogen liedje als Beyond The Trees ook goed uitpakken.

Het album als geheel is minder sterk dan de Warlock-fan gewend is en nummers als Angels With Dirty Faces, Hard Times en I Am What I Am zijn op het debuut eerder uitzondering dan regel. Neem Hellraiser bijvoorbeeld. De titel wekt een bepaalde verwachting bij de Warlock-fan. Het nummer is dan toch een teleurstelling? Saai gewoon. En dat je succes hebt met F�r Immer wil niet zeggen dat je Bis Aufs Blut op een plaat moet zetten. Ik kan zo nog even doorgaan, maar met Force Majeure koos Doro voor een popachtige benadering. De kloof met de eerste platen van Warlock had niet groter kunnen zijn. Te veel ballads, te veel je best doen om mooi te zingen. Het werkt niet. Zeker niet voor de Warlock-fan.

Doro wist mij in 1990 toch te overtuigen om de ongetitelde opvolger aan te schaffen. Rare Diamonds kocht ik als symbolisch afscheid, maar toen kwam ze een paar maanden later met het bluesrockalbum True At Heart (1991) op de proppen. Die moest ik wel aanschaffen. Uit gewoonte kocht ik Angels Never Die ook nog in 1993, maar in tegenstelling tot de muziek van Doro was mijn muzieksmaak inmiddels verschoven naar de extreme metalstijlen. Het afscheid van Doro was in 1993 definitief.

Tracklist:
1. A Whiter Shade Of Pale
2. Save My Soul
3. World Gone Wild
4. Mission Of Mercy
5. Angels With Dirty Faces
6. Beyond The Trees
7. Hard Times
8. Hellraiser
9. I Am What I Am
10. Cry Wolf
11. Under The Gun
12. River Of Tears
13. Bis Auf's Blut