Je kunt dus wel nagaan dat elke nieuwe release van deze Duitsers verwachtingen schept. Verwachtingen die overigens niet altijd zijn ingelost. Command To Charge vind ik ook veertien jaar na dato een vrij tamme cd. De laatste jaren is het gezelschap rond Arkadius Antonik gelukkig lekker consistent bezig. Zo groots als destijds vind ik Realms Of Odoric (2016) en Eternal Defiance (2013) niet, maar de songs mogen er beslist zijn, al valt de band soms wel wat in herhaling. Daarom is deze nieuwe schijf geen onverstandige keuze. Cimbric Yarns bevat namelijk geen elektrische gitaren. Cimbric Yarns is eigenlijk helemaal geen metal. Suidakra doet het dit keer akoestisch. Hier en daar ingesmeerd met keyboardgeluiden, de trekzak en een vluchtige fluit, dat wel.
Perzonal War-drummer Martin Buchwalter tekende opnieuw voor de productie. Dat doet de slagwerker al sinds Command To Charge. Persoonlijk ben ik geen fan van de knoppendraaier. Suidakra zal er ongetwijfeld zelf een stem in hebben gehad, maar Buchwalter lijkt me hartstikke doof. Eternal Defiance klinkt immers net zo piepend en krakend als Death Magnetic van Metallica. Een sonische ramp, puur en alleen door de dramatisch slechte master, waarin werkelijk elke laatste schuif mijlenver openstaat. Ik hield mijn hart dus weer vast voor Cimbric Yarns. Gelukkig valt het mee. Akoestische muziek is natuurlijk een stukje dynamischer dan de meeste harde metal, dus in die zin valt er weinig te verpesten voor de producent. De cd klinkt dan ook prima, met een uitzonderlijk sterke gitaarsound.
Tot zover het beste nieuws. Want hoewel deze dertiende volledige cd absoluut aardige momenten bevat, is niet alles even overtuigend. Probleem blijkt dat er gewoon niet zoveel gebeurt. Voor de dvd 13 Years Of Celtic Wartunes uit 2008 staken Arkadius en toenmalig snarenplukker Marcel Schoenen ook al eens een aantal klassiekers in een akoestisch jasje en dat werkte uitstekend. De folky intermezzo's op de meeste albums ergeren eveneens niet. Veertig minuten nieuw werk zonder distortion hakt er toch minder lekker in. Aan de individuele prestaties ligt dat verder niet. Het spel is vlekkeloos. De zang eveneens. Het ontbreekt kabbeltracks als At Nine Light Night en Serpentine Origins gewoon aan pakkende melodien en beklijvende refreinen. Dan liever het uitermate sfeervolle en filmische Snakehenge en slotstuk Caoine Cruc. Hartstikke leuke liedjes.
Dat Cimbric Yarns vrijwel overal keihard afgekraakt wordt, vind ik niet terecht. Het valt te prijzen dat Suidakra (eindelijk) eens wat nieuws probeert en van de eigen platgetreden paden af durft te stappen. Ik verwacht bovendien niet direct dat de Duitsers op dit pad verdergaan, maar dat deze telg meer als een soort uitstapje geldt. Dat de composities niet echt uitnodigen om de cd keer op keer op te zetten, is jammer, maar niet onoverkomelijk. Suidakra mag wat mij betreft lekker weer hard en zacht met elkaar combineren. Daar zijn deze jongens gewoon ontzettend goed in. Ik maak me daar geen zorgen over. Liefhebber blijf ik toch wel.
Tracklist:
1. Echtra
2. Serpentine Origins
3. Ode To Arma
4. A Day And Forever
5. Black Dawn
6. At Nine Light Night
7. Snakehenge
8. Birth And Despair
9. Assault On Urlr
10. Caoine Cruc