Sinds het inmiddels legendarische The Devil�s Blood het genre eigenhandig nieuw leven inblies, worden we nog steeds overspoeld door een ware vloedgolf aan retro-rockbands. Vaak met een occult randje. Deze bands strijden in het overvolle landschap om de aandacht van de luisteraar. Vooral in Duitsland is het genre ontzettend populair. Die populariteit is overigens niet verwonderlijk, gezien de voorkeur van onze oosterburen voor alles wat oubollig, gezapig en nostalgisch klinkt. Waar anders worden bands als Grave Digger en Majesty immers op handen gedragen?

Het mag dan ook geen verwondering heten dat de van origine Duitse retro-hardrockband WolveSpirit, in 2011 opgericht door de broers Oliver en Richard Eberlein en de Amerikaanse Deborah "Debbie" Craft, in eigen land behoorlijk populair is. De groep mocht zelfs openen voor rocklegendes Uriah Heep. Tussen alle optredens door houdt WolveSpirit een stevig tempo erin. Het vorig jaar verschenen Fire And Ice is alweer de vijfde full-length van het kwartet. De plaat verschijnt slechts ��n jaar na zijn voorganger Blue Eyes.

Met vijfendertig minuten is het album echter karig gevuld. Bovendien behoort WolveSpirit niet tot de beste bands in het uit zijn voegen barstende genre. Het is vooral de zang van Craft die afbreuk doet aan de verder prettig in het gehoor liggende hardrock. Ze heeft een wat snerpend, afgemeten geluid dat een beetje afbreuk doet aan de muziek. Vooral in Break The Chain is haar knauwende stemgeluid een bron van ergernis. Instrumentaal gezien valt er meer te genieten. Hoewel de band geen echte toppers schrijft, zoals Blues Pills, Spiders of Ruby The Hatchet dat wel doen, klinken de nummers prettig genoeg om de aandacht vast te houden.

De sterkste punten van de band zijn de frivole, lekker in het gehoor liggende gitaarloopjes die gitarist Rio Eberlein produceert. Daarnaast voegt het hammondorgel veel toe aan de sound, die het midden houdt tussen de klanken van klassieke rockgroepen als Deep Purple, Thin Lizzy en Uriah Heep. De beste nummers op Fire And Ice zijn het catchy, swingende titelnummer (dat een fraaie, uitgesponnen solo en een pakkend refrein kent) en het met een bibberig horrororgeltje opgeleukte Like A Wolf In The Night. Iets daaronder zijn ook de openingstrack Tell Me Why (een stoere rocker met een slepend �southernrockritme�) en Wheel Of Life (dat klinkt alsof Grave Digger psychedelische seventies synthrock is gaan maken) prima te pruimen, ondanks de vocale beperkingen van Craft.

De stoffige, van een psychedelisch tintje voorziene classicrockklanken van WolveSpirit moeten het vooral van nostalgie hebben. Het materiaal is niet slecht, maar te vlak om echt hoge ogen te gooien. Desondanks kan ik me nog best voorstellen dat ik Fire And Ice geregeld een rondje laat draaien. De muziek doet het prima op de achtergrond, maar blijft in vergelijking met de grote namen in de retrorockscene toch beduidend achter.

Tracklist:
1. Tell Me Why
2. Fire And Ice
3. Break The Chain
4. Wheel Of Life
5. Feather In The Wind
6. Like A Wolf In The Night
7. At The End
8. Rock N' Roll Gipsy
9. No More