Dat Psalms For The Dead toch niet het laatste studiowerk van Candlemass zou zijn, was geen verrassing. In 2016 sloot ik mijn review van de ep Death My Lover af in de overtuiging dat er een nieuw studioalbum zou komen met Mats Levn als zanger. Die opvolger is er nu, maar dat Mats zou worden vervangen door Johan Lngqvist had ik niet verwacht. Johan is de zanger op het meesterwerk Epicus Doomicus Metallicus en het is fantastisch dat hij terug aan boord is. De titeltrack House Of Doom staat op The Door To Doom met Johan als zanger. Zijn stem past gewoonweg beter bij Candlemass dan die van Mats.
In retrospect is Death Thy Lover de opmaat naar een nieuwe plaat. The Door To Doom is een majestueus album. De release ademt de vertrouwde old school vibe en doet de albumhoes eer aan. Dat Astorolus The Great Octopus een gastsolo van Tony Iommi bevat, is de kers op de taart. Splendor Demon Majesty is de gedroomde openingstrack. Solitude is als beste Candlemass-track ooit van de troon gestoten door Under The Ocean, althans voorlopig. De dissonante gitaarklanken aan het begin van Black Trinity bezorgen mij keer op keer kippenvel en dat geldt ook voor de instrumentale passage halverwege. Gewoonlijk heb ik moeite met ballads en toch behoort Bridge Of The Blind tot mijn favoriete tracks. Afsluiter The Omega Circle wordt bij iedere luisterbeurt beter. Je kunt niet anders dan The Door To Doom op luid volume draaien. Het is in alle opzichten een rasecht Candlemass-album.
Ik ben als tiener opgegroeid met de muziek van Candlemass en ruim dertig jaar later nog steeds een liefhebber van met name de periode met Messiah Marcolin. Dat wil niet zeggen dat ik alles even goed vind. Psalms For The Dead kan mij bijvoorbeeld niet bekoren. Het orgelspel verpest voor mij het hele album. Wanneer een orgel op de juiste momenten wordt ingezet, dan tilt het een nummer naar een hoger niveau en dat is het geval in House Of Doom. Er staat echter ook een track op The Door To Doom waarmee ik een haat-liefdeverhouding heb: Deaths Wheel. Het refrein vind ik echt niet passen, maar vervolgens smelt ik weg tijdens de langgerekte solo.
Dat Candlemass een goed album uitbrengt, is te verwachten. Muzikaal weet de band rond Leif Edling altijd te overtuigen, ongeacht wie de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Leeftijd heeft de zang van Johan Lngqvist geen kwaad gedaan. Daarmee voldoet The Door To Doom aan alle verwachtingen en weet het deze op een aantal momenten te overtreffen. Echter, de plaat bevat niets wat we nog niet kennen van Candlemass. Sterker nog, de ouderwetse, epische doom metal overheerst. Op dit moment maak ik me wel zorgen over de toekomst van Candlemass. Waarom is de hoes van Epicus Doomicus Metallicus in een nieuw jasje gestoken? Is de cirkel rond met Johan als zanger? Is dit dan echt het laatste album?
Tracklist:
1. Splendor Demon Majesty
2. Under The Ocean
3. Astorolus The Great Octopus
4. Bridge Of The Blind
5. Deaths Wheel
6. Black Trinity
7. House Of Doom
8. The Omega Circle
