Wie de naam Sacrosanct nog wat zegt, weet waarschijnlijk dat de band van voormalig Pestilence-snarenplukker Randy Meinhard altijd uit Duitsers en Nederlanders heeft bestaan. De Duitse bandchef is het enige originele bandlid. Dat Meinhard de groep nieuw leven inblaast, mag een wonder heten, aangezien Sacrosanct in het verleden eigenlijk niet zo heel veel succes boekt. De muziek van de eerste drie schijven is waarschijnlijk te moeilijk. Ten tijde van Truth Is - What Is (1990) en Recesses For The Depraved (1991) speelt de band dwarse thrash metal die het meer van melodie en techniek moet hebben dan van agressie. Met zwanenzang Tragic Intense (1993) stappen Meinhard en co. over op een ander geluid. Stemmiger, meer doom, treurnis en prog metal in het straatje van Sanctuary en Nevermore. Persoonlijk vind ik alle platen erg goed te pruimen, maar het grote publiek bereikt de groep nooit. Wie de cd's alsnog een kans wil geven, heeft trouwens geluk, want de eerste twee albums zijn pas heruitgegeven.
Sacrosanct komt dus nu met een nieuwe schijf en dat blijkt bepaald geen slecht idee. Integendeel. Necropolis kan de boeken in als ijzersterk. De band klinkt fris, gedreven en bij de tijd, hoewel het verleden nooit ver weg is. Het gezelschap combineert de technische thrash van de oudste albums met het doomy karakter van Tragic Intense. Gitaristen Randy Meinhard en Christian Gwert stoppen wel veel meer melodie in hun riffs en solo's. Nodeloos geshred tref je hier dan ook niet aan. Passend sleutelwoord voor alle acht nummers is 'doordacht'. De composities steken stuk voor stuk erg vloeiend en spannend in elkaar. Harde thrashriffs zoek je in de meeste songs met een vergrootglas, al zitten ze er beslist in. Zo knipoogt Sacrosanct met het instrumentale gehak in het begin van The Grim Sleeper opzichtig naar Recesses For The Depraved.
Ondertussen zorgt zanger Hesselfield voor houvast. Net als zijn beroemde stijlgenoot moet hij het niet hebben van een groot bereik. Dictie en sfeervolle zanglijnen maken echter veel goed. De man bezit bovendien de nodige bite, waardoor de vocalen zelden gezapig uitpakken. De beste prestatie zet hij neer in slotnummer The Pain Still Lasts, dat bewijst dat Hesselink veel meer in zijn mars heeft dan de gemiddelde Hetfield-imitator. Erg goede gitaarsolo ook. Necropolis blijft toch vooral een gitaarplaat. Er gaat geen minuut voorbij of er komt wel een creatief partijtje voorbij. De coole gitaarstukjes in Melancholy zeggen wat dat betreft genoeg. Tegelijkertijd houden de heren snarenplukkers wel altijd in de gaten of loopjes en akkoorden in de context van de nummers passen.
Ik verwacht dat Necropolis het vooral goed gaat doen bij fans van bovengenoemde bands en groepen als Wicked Maraya, Anubis Gate en Communic. Allemaal clubjes die er doorgaans een nogal ernstige toonzetting op nahouden. Dat moet je liggen. Voor de fans van lichtvoetige power metal kan deze vierde schijf van Sacrosanct wellicht ietwat zwaar op de maag liggen. Wie meer zoekt dan dat, mag zich verheugen op flink wat genietbare luisterbeurten. De transparante productie zit de muziek nooit in de weg en er valt elke keer iets nieuws te ontdekken. Ik hoop van harte dat het de mannen dit keer wel lukt. Dat heeft zeker Meinhard dik verdiend.
Tracklist:
1. The New Age Of Fear
2. My Last White Light
3. The Grim Sleeper
4. Only One God
5. Melancholy
6. Clouds Obscured The Sun
7. NecroPolice
8. The Pain Still Lasts
