Net als op het vorige album laat Soen op Lotus grofweg een mix van Tool, Opeth en in mindere mate Muse horen. Op Lykaia wist de Zweedse informatie dat beter dan voorheen te doen. Ook het nieuwe album toont die organische songwriting. Ondanks dat de Canadees Cody Ford kort voor de opnamen van deze vierde full-length de positie als leadgitarist heeft overgenomen van Marcus Jidell is er in eerste instantie niet veel aan de sound veranderd. Zo had opener Opponent op het vorige album kunnen staan. Dat geldt ook voor delen van andere tracks, zoals riffs in Rival en Martyrs. Herkenbaar dus, maar gelukkig zijn er ook vernieuwende elementen. Daarop zit je natuurlijk te wachten als progliefhebber.
En van de eerste dingen die opvalt, zijn de prominentere hammond- en keyboardpartijen. In Martyrs verhoogt dat de score. Maar daar blijft het niet bij. Over het hele album verrijken ze de composities. Af en toe komt de naam van Dire Straits daarbij in gedachten op, zoals tijdens de sfeervolle orgelbijdrage in het kalme en bluesy titelnummer. Samen met Martyrs vormt dit een zeer sterke fase van het album.
Andere zaken die opvallen, zijn de hardere drumsound en dat het bas- en gitaargeluid dichter bij elkaar liggen. Verder is het algehele geluid moderner. Dat uit zich vooral in de gitaarsound. Zanger Joel Ekelf lijkt met elk album beter te zingen. Hij zorgt voor beklijvende momenten, zoals in het refrein van Martyrs en in de coupletten van Penance. Hoewel hij nog veel teruggrijpt op herkenbare zanglijnen, varieert hij iets meer dan op de vorige langspeler. Luister maar eens naar zijn prachtige voordracht waarmee hij de luisteraar betrekt in de meeslepende ballad River. Hoewel hij zingt over jezelf oprichten en je niet mee laten trekken in de negatieve dingen in jezelf en om je heen, is deze release gevoelsmatig juist geen vrolijke aangelegenheid. Met name de heavy sound en melancholische klanken zorgen voor een serieus en confronterend karakter.
Lotus is een heel fijne plaat die weliswaar wat minder uitschieters bevat dan Lykaia en minder vaak de adrenaline verhoogt, maar daar staat een consistenter niveau tegenover. Ook op de tweede helft staan erg mooie nummers. Soms zijn ze om stil van te worden, zoals het afsluitende Lunacy. In eerste instantie klinkt de release als een vervolg op zijn voorganger, maar na meerdere luisterbeurten ontdek je steeds meer diepgang en verschillen, met name in de rustige passages, die het meest imponeren. Lotus biedt niet de vernieuwing waarop sommige progressievelingen hopen, maar stelt tevreden met herkenbare en goed geschreven progmetalsongs.
Tracklist:
1. Opponent
2. Lascivious
3. Martyrs
4. Lotus
5. Covenant
6. Penance
7. River
8. Rival
9. Lunacy
