Het gerucht ging dat Stacking Smoke qua sound tussen magnum opus Altitude (2009) en Cold Comfort zou liggen. Hoewel je van beide platen wel elementen hoort terugkomen en het melancholische karakter van de muziek van Autumn de boventoon voert, heeft Stacking Smoke een heel eigen, ingetogen identiteit en hoor je vernieuwende elementen.
Dat laatste valt al direct op in openingstrack The Phantom Limb. Enerzijds zijn er de zwaarmoedige tokkels en de stevige riffs, maar anderzijds zijn er een Thin Lizzy-achtig loopje, zang met een bluesy feel en een keyboardsolo van Jan Munnik die niet misstaat op een progrockalbum uit de jaren tachtig. Ook in het zwaardere Old Fuel, dat met een eenvoudige, doch zeer doeltreffende riff begint, zorgt Jan voor een solo. Daarnaast zorgt hij over de hele lengte van deze zesde full-length met zijn ambient klankentapijt vooral ervoor dat de collectie songs samen met de neerslachtige riffs ingetogen en somber aanvoelt.
Donker ook vooral en druilerig. Verwacht geen vrolijke melodien, maar gedempte snareslagen, gitaarpartijen zonder veel distortion en een warm basgeluid. Sommige tracks, zoals het bijna titelnummer Stacked Smoke (een vervolg op Liquid Under Film Noir uit 2009), hadden van een krachtiger productie geprofiteerd. Nu willen enkele nummers niet echt knallen, al is het uitblinkende Blackout (heerlijke vibe, prachtige gitaarlijnen) zo sterk dat die compositie daar geen last van heeft. Elders zijn het vooral de rustige stukken die goed uit de verf komen. Een perfect voorbeeld daarvan is Shift To Silence (Forging Tempests Part III).
Zangeres Marjan Welman is in topvorm. Luister maar eens naar het zojuist genoemde, prachtige rustpunt Shift To Silence (Forging Tempests Part III). Of het nu ingetogen of stevig is, ze blijft zuiver en overtuigend zingen. Haar zanglijnen zijn uit duizenden herkenbaar. Hoewel ze hier en daar terugvalt op bekende patronen, verrast ze in de opener met verfrissende ideen. In Old Fuel zijn de kanon-achtige vocale partijen mooi uitgewerkt. De teksten zijn diepgaand en gaan over uiteenlopende onderwerpen (onder andere over spanningen in relaties).
Ook op instrumentaal gebied is er variatie. Zo rockt het minder overtuigende Thursday er in het begin op los en hoewel de toon van het album melancholisch is, prikken de opbeurende gitaarpartijen in Cyanide Sky door het grijze wolkendek heen. Where The River Ends met zijn gave baslijn is wat proggier dan de andere tracks met zijn 10/16-maat, waarin de verschillende instrumentale partijen elkaar harmonisch ontmoeten. De heren weten verschillende stijlen op een organische manier te verpakken in composities die het vooral van sfeer moeten hebben. Het album sluit af met het vierluik Forging Tempests, waarvan vooral de laatste twee delen mooi zijn.
Stacking Smoke is een diepgaand, ingetogen album dat je het beste met koptelefoon op beluistert. Het is een volwassen groeiplaat die pas na meerdere luisterbeurten zijn geheimen prijsgeeft. Verwacht geen catchy karakter zoals Altitude, al blijft Blackout wel direct hangen. Andere tracks, zoals The Phantom Limb, Old Fuel, Where The River Ends, Shift To Silence (Forging Tempests Part III) en Beacon (Forging Tempests Part IV) melden zich later in het rijtje met favorieten. Het is misschien niet Autumns meest pakkende album, maar het is fijn om te horen dat de band na lang wachten weer terug is met een plaat waar de groep trots op mag zijn.
Tracklist:
1. The Phantom Limb
2. Old Fuel
3. Stacked Smoke
4. Blackout
5. Cyanide Sky
6. Where The River Ends
7. Thursday
8. Fury (Forging Tempests Part I)
9. Shadow North (Forging Tempests Part II)
10. Shift To Silence (Forging Tempests Part III)
11. Beacon (Forging Tempests Part IV)
