Het Engelse Lychgate heeft met de release van An Antidote For The Glass Pill (2015) een bescheiden naam opgebouwd bij de liefhebbers van avantgardistische avonturen. De smeltkroes van progressieve black metal met ambient- en doom-invloeden, aangevuld met een prominent aanwezig, bibberend kerkorgel, zorgde weliswaar voor een duister en sfeervol geluid, maar qua coherent songmateriaal viel er nog wel wat terrein te winnen. Drie jaar later keren de Britten terug met The Contagion In Nine Steps, inmiddels de derde langspeler van dit gezelschap. Het potentieel van het eigenzinnige ensemble is op de voorgaande albums al goed te horen. Is driemaal scheepsrecht voor de mannen uit Londen?

Na een flink aantal luisterbeurten merk ik nog steeds de nodige ambivalentie in mijn oordeel. Enerzijds slaagt Lychgate erin om een griezelige, zelfs wat excentrieke sfeer te cre�ren. Het bijzondere gebruik van het kerkorgel (op deze plaat verzorgd door gastmuzikant Vladimir Antonov-Charsky, die ook de piano en mellotron voor zijn rekening neemt), is daar debet aan. Het orgel is minder nadrukkelijk aanwezig en beter ge�ntegreerd in de muziek dan op An Antidote For The Glass Pill. De sound is ook wat minder maniakaal dan voorheen, met meer ruimte voor ambient- en funeral doom-invloeden die sfeerverhogend werken.

Het belangrijkste euvel van Lychgate schuilt echter nog steeds in de moeite die het vijftal heeft met het schrijven van beklijvende songs. Ook op het derde album gaat die vaardigheid Lychgate nog moeizaam af. Daardoor dwalen de songstructuren � ook na heel wat luisterbeurten � nog steeds als dementerende bejaarden in een vervallen opvanghuis binnen en buiten het veld van perceptie. Vergelijkbare bands als Blut Aus Nord en The Ruins Of Beverast slagen er een stuk beter in om onheilspellende sfeerpaletten en onconventionele songstructuren te integreren met herkenbare aanknopingspunten, die de luisteraar houvast bieden. Bovendien wordt op The Contagion In Nine Steps regelmatig gebruik gemaakt van plechtige, cleane zang, die weliswaar met veel pathos wordt gebracht, maar ook niet erg prettig klinkt.

De enige uitzondering is het bijna negen minuten durende Atavistic Hypnosis, dat w�l een redelijk goede opbouw kent. Van de overige nummers blijven slechts flarden hangen. Dan kan de muziek vanuit technisch oogpunt knap in elkaar zitten en de sfeer dreigend en bijzonder zijn, het maakt The Contagion In Nine Steps niet tot een geweldige luisterervaring. Hoewel de plaat met een speelduur van twee�nveertig minuten niet te lang duurt, blijkt het toch een hele zit. En wanneer je na zes tracks vol moeilijkdoenerij smacht naar een simpele dosis black metal zonder opsmuk, weet je dat je als progressieve formatie je doel bent voorbijgeschoten.

Tracklist:
1. Republic
2. Unity Of Opposites
3. Atavistic Hypnosis
4. Hither Comes The Swarm
5. The Contagion
6. Remembrance