Het einde van het jaar is altijd een moment om de balans op te maken en te reflecteren op het afgelopen jaar. Welke platen hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten? Welke helden van weleer vallen door de mand? Welke nieuwkomers hebben dit jaar weten te verrassen? En welke pareltjes hebben we het afgelopen jaar over het hoofd gezien? In die laatste categorie valt het juni 2018 verschenen, zwartgeblakerde meesterwerk Hekatomb van Funeral Mist. Een plaat die vrijwel gelijktijdig verschijnt met het nieuwe Marduk-album � die andere, ietwat populairdere band van frontman Hans Daniel Rost�n (Mortuus). Hekatomb blijft daardoor wat onder de radar, maar connaisseurs van het genre weten natuurlijk al lang dat de naam Funeral Mist garant staat voor absoluut briljante black metal.

Hekatomb is wederom een exercitie in beklemmende, dissonante, meesterlijk manipulatieve duivelskunstenarij. Een pikzwarte parel die met toewijding en precisie is gesmeed, negen jaar lang om specifiek te zijn. Het is immers alweer zoveel jaar geleden dat Funeral Mist het verwrongen, zeer intense meesterwerk Maranatha op de mensheid losliet. Hoe hoog de band de lat ook heeft gelegd met dat album, Hekatomb komt akelig dicht in de buurt. Alleen al die constatering is veelzeggend over het niveau van deze langspeler. De maniakale opener In Nomine Domini veegt in amper vier minuten de vloer aan met het gros van de concurrentie in dit genre. Het effectieve gebruik van bijzonder naargeestige samples, de geniale riffs die uit de krochten van de hel opgeborreld lijken en de bezeten, met intensiteit doordrongen strot van Arioch: alles klopt aan dit waanzinnige nummer.

Met Naught But Death dalen we dieper af richting hellegronden. Een slepend, Urfaustiaans ritme voorzien van sjamanistische samples vormt de opmaat tot een midtempo-kraker die het midden houdt tussen The Blond Beast (Marduk) en White Stone (van het Maranatha-album). Shedding Skin en Cockatrice zijn dan weer genadeloze beukers, die hun namen eer aandoen. De vervormde, steeds van gedaante veranderende riffs klinken als het beste werk van Leviathan (de Amerikaanse) en worden met een intensiteit en vurigheid gespeeld die onmogelijk te negeren valt. Hoewel de stem van Arioch iets doorleefder en scheller klinkt � een ontwikkeling die ongetwijfeld te maken heeft met de voortdurende tourcyclus waarin hij zich met Marduk bevindt � heeft die lichte stemverandering nauwelijks invloed op de muziek. Die is namelijk buitengewoon dwingend.

De sessiedrums op dit album worden verzorgd door Lars Broddesson, voormalig drummer van Marduk. De kerel weet waar hij mee bezig is, want het drumwerk is zeer krachtig. De kracht van Hekatomb schuilt echter vooral in de finesse van de composities. Hoewel het album extreem is qua intensiteit, is Hekatomb zeker geen uiting van hersenloos gebeuk. Over ieder element is nagedacht. Samples van kerkgezang, een dissonante riff die onder de huid kruipt, een effectieve break of een tegendraadse melodielijn verstopt in een spervuur aan blastbeats: het zijn dergelijke details die de muziek ver boven het gemiddelde tillen.

Hekatomb is dan ook geen album om even op de achtergrond te draaien. Deze plaat is z� allesverzengend dat de luisteraar wel gedwongen wordt om zijn volledige aandacht erbij te houden. Het komt niet vaak voor dat ik met kippenvel naar black metal luister, maar Funeral Mist heeft met Hekatomb zo�n enorme kraker afgeleverd dat ik keer op keer geraakt wordt door de macht, passie en vurigheid waarmee Arioch opereert. Hekatomb is wat mij betreft het beste blackmetalalbum van 2018!

�In the name of the Lord, I come against you.�

Funeral Mist komt, ziet en verovert.

Tracklist:
1. In Nomine Domini
2. Naught But Death
3. Shedding Skin
4. Cockatrice
5. Metamorphosis
6. Within The Without
7. Hosanna
8. Pallor Mortis