Kalidia is ontstaan uit de coverband Neverwing (2007-2010). De groep laat op The Frozen Throne een gepolijste en brave mix horen van power metal, enig bombast en vooral veel melodie. Het kwartet uit Lucca is genspireerd door Rhapsody Of Fire, Stratovarius, Nightwish, Hammerfall en Beast In Black en brengt compacte en logisch opgebouwde powermetaltracks. Niet veel nieuws onder de zon dus, maar het ligt lekker in het gehoor. De songs mogen desondanks wel wat pittiger.
Zangeres Nicoletta Rosellini (tevens in Walk In Darkness) krijgt veel ruimte en benut deze op een niet heel opvallende, maar vooral aangename manier. De zevenentwintigjarige kleurt veelal netjes binnen de lijntjes. Hier en daar hoor je het Italiaanse accent, maar wie zich er niet aan stoort, hoort een zangeres die een prettige popzangstem heeft. De zanglijnen in Black Sails doen denken aan die van Simone Simons (Epica) in Storm The Sorrow. In het krachtige Myth Of Masada, waarin ze een duet vormt met David Bain van Victorious, komt ze even wat rauwer uit de hoek, maar doorgaans zingt ze met een heel heldere stem.
Haar bandleden zorgen voor een solide fundering, zodat Nicoletta kan floreren. Maar gelukkig is er ook ruimte voor afwisseling. Luister maar naar Black Sails, dat genspireerd is door de tv-serie van dezelfde naam. Zowel Federico Paolini (gitaar) als Roberto Donati (bas) als Dario Gozzi (drums) mogen af en toe in de spotlights staan. Die laatste is trouwens relatief nieuw. Hij speelt pas sinds 2016 in de band. Wie weet ken je hem van Ion Of Chios. De piratentrack is een hoogtepunt van de collectie songs op instrumentaal gebied. Verder spelen de mannen vooral in dienst van het liedje. Het is het toetsenwerk dat van de instrumentatie het beste bijblijft. Dat begint al met het klavecimbel-loopje in Frozen Throne en de sfeervolle klanken in Circes Spell, maar ook de orkestraties in Myth Of Masada en To The Darkness I Belong tillen het niveau van de nummers omhoog.
Zoals al aangegeven, komen de Zuid-Europeanen niet met iets vernieuwends. Evenwel slagen ze erin om een fijn album op de markt te brengen. Ze doen dat door nummers te presenteren die wat voorspelbaar, maar goed in elkaar zitten. Frozen Throne, waarvan de teksten genspireerd zijn door Warcraft-karakter Arthas Menethil, is formulair, maar catchy. Het rockende Circes Spell bevat oosterse elementen en het erop volgende Black Sails stemt vrolijk met een proggy en folky melodie la The Gentle Storm. Zo heeft ieder nummer zijn eigen identiteit.
Evenwel houdt niet iedere track de aandacht goed vast. Met name de tweede helft bevat wat te voorspelbare exemplaren, zoals Go Beyond. Na een positief begin zakt de plaat kortstondig wat in met Orpheus. To The Darkness I Belong pakt de aandacht er weer bij en Myth Of Massada brengt er met zijn tempo en inhoud (gitaarsolo en orkestraties) weer pit in. Daarna komt de wat obligate jarentachtigballad Midnights Chant. Niet slecht, maar ook niet bovengemiddeld en bovendien mist het echte gevoel. Dat komt ook door de productie, die iets te netjes is en wat power mist. Zo staat het drumgeluid wat te zacht in de mix.
The Frozen Throne speelt iets te veel op safe en dat zorgt ervoor dat je na een vermakelijke eerste helft niet meer vaak op het puntje van je stoel komt te zitten. Het album is dus geen hoogvlieger, maar fans van symfonische power metal, die verzorgde releases met melodie als hoofdingredint waarderen, geven Kalidia beslist een kans.
Tracklist:
1. Frozen Throne
2. Circes Spell
3. Black Sails
4. Orpheus
5. To The Darkness I Belong
6. Myth Of Masada
7. Midnights Chant
8. Go Beyond
9. Amethyst
10. Lotus
11. Queen Of The Forsaken
