Irreversible Mechanism is in 2012 opgericht in Minsk. De muziek heeft overeenkomsten met die van Necrophagist, Fallujah, The Faceless, Gorod, Aborted, Virvum en Ne Obliviscaris. De naam van laatstgenoemde is niet zo vreemd, want Dan Presland, die bij de Australische formatie in dienst is, heeft de drumpartijen voor de Wit-Russen ingespeeld. In vergelijking met het debuut Infinite Fields (2015) is opvolger Immersion dynamischer en melodieuzer.
Die dynamiek zit onder andere in de ruimtelijke sound die je in het aardige Existence-tweeluik verwelkomt in de wereld van de technisch zeer vaardige muzikanten. Er zit veel meer diepte in het geluid dan drie jaar geleden en de partijen zijn veel makkelijker van elkaar te onderscheiden dankzij de scherpe en kraakheldere sound. Bovendien wisselen de vier muzikanten veel meer in snelheid. Ligt het tempo op het debuut veelal hoog, doet men het met de nieuwe collectie songs regelmatig een stuk rustiger aan. Er zijn nog altijd blasts en grunts, tremeloriffs en agressieve passages, maar de songs ademen veel meer en bevatten tevens vernieuwende elementen en meer afwisseling.
Wat is gebleven, is de filmische sfeer, die nog nadrukkelijker aanwezig is dan op Infinite Fields. Daarmee onderscheiden de oostblokkers zich van soortgenoten, al is de wereld van Fallujah niet ver weg en doet het snellere werk soms aan Ne Obliviscaris of zelfs Cattle Decapitation denken. Toch creëert het kwartet een eigen belevingswereld; één met conflicten, één met de strijd voor vrijheid en één om te overleven. Het resultaat is wisselend, want niet iedereen zal de twee rustige intermezzo’s als positief beschouwen, en hoe knap de muziek technisch ook is, songwritingtechnisch neemt men iets té veel hooi op de vork. De muziek klinkt bij vlagen te druk. Men wil graag laten horen wat men kan. Mede daardoor sluiten sommige passages niet vloeiend op elkaar aan.
Op andere momenten gaat het juist wel goed, zoals de tweede helft van Abolution, die naadloos overgaat in elektronische, experimentele ambient. Een ander voorbeeld: fases van het veelzijdige Beyond, waarin agressie en melodie elkaar versterken. In laatstgenoemde komt het basgeluid ook goed uit de verf, waar het elders vooral draait om het gitaarspel, dat doorgaans uit twee lagen bestaat: tremoloriffs met distortion en een cleane, rustige laag met getokkel of harmonieuze melodieën.
Ondanks dat Yaroslav Korotkin, die vanaf de oprichting deel heeft uitgemaakt van de groep muzikanten, inmiddels is vertrokken, is hij nog wel verantwoordelijk voor de vocalen. De Be’lakor-achtige vocalen hebben plaatsgemaakt voor een afwisseling van agressievere en brutere vocalen, die diverser zijn dan voorheen, en cleane vocalen, die minder veelvuldig te horen zijn, maar wel aan die diversiteit bijdragen. Ze staan wat zacht in de mix, maar dat past wel bij de atmosferische setting.
Immersion is een stap voorwaarts voor Irreversible Mechanism, zowel op het gebied van productie als technische uitvoering. De benadering is volwassener. Er is nog altijd ruimte voor verbetering op het gebied van songwriting, maar het is knap wat de mannen hier laten horen. Het kost een aantal luisterbeurten om alles in te laten zinken. Abolution en Footprints In The Sand zijn de eerste tracks die goed blijven hangen. Deze tweede full-length toont dat de heren aan het leren zijn en dingen oppakken. Ze zijn er nog niet helemaal, maar ze mogen beslist trots zijn op de progressie die ze hebben geboekt en mogen op Complexity (met sessiedrummer Mike Ponomarev) laten horen en zien of ze dat ook op het podium waar kunnen maken.
Tracklist:
1. Existence I: Contemplation
2. Existence II: Collision
3. Abolution
4. Simulacra
5. Footprints In The Sand
6. Beyond
7. Limbo
8. Immersion
9. Awakening
10. Seclusion
.jpeg){kind=small}
