Nee, dit is niet eerlijk Einar! Je soloproject verkopen onder de naam van je succesvolle band is niet fair. Marketingtechnisch wel slim natuurlijk. Je zal vast eigenaar van de bandnaam zijn, maar toch. Dit kan gewoon niet.
Nadat de Runaljod-trilogie met Ragnarok (2016) beëindigd was, ontstond er enige onduidelijkheid over het voortbestaan van de band. Die zorgen nam Einar weg middels een verwijzing naar de Noordse tradities: Ragnarok is het einde van de tijd van de goden, maar een einde is tegelijkertijd ook het begin van iets nieuws. Iets anders valt dus te verwachten. Maar wat moet je nog maken, na zoiets fantastisch, zonder een kopie van jezelf te worden en zonder een compleet andere band te vormen?
Twee jaar na Ragnarok komt hij echter met een verzameling solonummers onder de titel Skald. En met die titel weten we ook gelijk wat we kunnen verwachten. Een skald is immers een Noordse hofdichter; een ziener die de verbinding maakt tussen de mensen en de goden. Je zou het kunnen vergelijken met een bard of een minstreel; een singer/songwriter avant la lettre. Tot zover context en achtergrond. Over naar de muziek.
Net als bij Ragnarok wordt er afgetrapt met een intro op de brudevælte lure. Na precies een minuut volgt de zalvende, heldere stem van Einar 'Kvitrafn' Selvik. Uiteraard in het Noors. Geheel in de lijn der verwachting houdt hij het klein. Als een echte skald begeleidt hij zichzelf op traditionele instrumenten en zingt hij over de oude goden en Noordse mythes. Laat dat maar aan Einar over.
Maar wat is dat nou? Track vier is een cover! Ik kijk op de tracklist: Völuspá. Ja, die kennen we natuurlijk. Is het niet van de serie Vikings dan wel van het fantastische optreden dat hij deed met het symfonieorkost van Krakau en het Poolse Radiokoor. Kent u het nog niet, zoekt u het dan vooral gauw op op YouTube. Maar hier klinkt dus een skald-versie van dat nummer. Het zal een kwestie van smaak zijn, maar van mij had het niet gehoeven. Dat origineel had 'ie van af moeten blijven.
Op de tracklist blijken meer covers te staan. Zo vinden we ook de Wardruna-tracks Fehu en Helvegen terug. Maar dan dus in een skald-jasje. Wederom een omstreden keuze. Moet je zulke fantastische songs wel zelf gaan coveren? Ik bedoel, er is niets mis met de uitvoering, maar als je zo'n begenadigd muzikant bent, heb je dat toch niet nodig? Dan pen je met gemak een paar extra nummers. Haast heeft Wardruna sowieso ook nooit gehad met het maken van albums, dus dat kan het niet zijn. Op deze manier lijkt het vooral een verzamelalbum van wat bestaande dingen die nog niet op plaat stonden, aangevuld met een handjevol nieuwe nummers. Aan de andere kant is het natuurlijk wel mooi om deze nummers eens bij elkaar op een plaat te hebben. Maar dan blijft de vraag waarom dat onder de noemer Wardruna moet.
Gelukkig is het wel een heerlijke plaat. Doordat de songs live zijn opgenomen, ademen ze ook precies die intense sfeer die de optredens van Wardruna zo kenmerken. Er is weinig gepoetst aan Einars stem en zo glijdt hij af en toe een beetje uit. Maar dat geeft de plaat juist extra kracht. Het komt echt uit zijn tenen. Ik versta er geen moer van, maar het is zo oprecht. Hij meent dit.
Een aparte vermelding verdient het voorlaatste Sonatorrek. Opvallend, alleen al vanwege de lengte. Het blijkt een uit de tiende eeuw daterend skald-gedicht te zijn dat uit 25 coupletten bestaat. Maar liefst zestien minuten lang betreurt de originele schrijver de dood van zijn twee zoons. Door de lengte, het gebrek aan instrumenten en de soms voor ons gehoor ietwat ongewone wendingen doet het denken aan Sveinbjörn Beinteinsson, al gebruiken beiden een andere dichtvorm (Sonatorrek is in kviðuháttr-vorm terwijl Sveinbjörn meestal in rímur voordroeg). Het is een beetje een love-it-or-hate-it-dingetje. De een zal het retesaai vinden en de ander droomt er heerlijk bij weg. U moet het zelf maar beluisteren en kijken wat het met u doet.
Er wordt afgesloten met Helvegen (de weg naar de hel), dat traditioneel ook het laatste nummer is bij de concerten van Wardruna. "Uiteraard", zou ik bijna zeggen. Ik zou heel poëtisch en metaforisch kunnen gaan doen met de tekst van dat nummer, maar dat zou zonde zijn. Het is en blijft een prachtnummer; ook in deze uitvoering.
Een dergelijke release op de naam van Wardruna is raar. Het past niet in de discografie. Zonder alle natuurgeluiden en extra instrumenten is Wardruna gewoon Wardruna niet. Het is niet fair tegenover de fans en doet de naam van de band ook geen eer aan. De muziek zelf is buitengewoon sterk en bijzonder. Hopelijk zien we binnen afzienbare tijd wel weer een echte Wardruna-release.
Tracklist:
1. Vardlokk
2. Skald
3. Ein Sat Hun Uti
4. Voluspá (skaldic version)
5. Fehu (skaldic version)
6. Vindavla
7. Ormagardskvedi
8. Gravbakkjen
9. Sonatorrek
10. Helvegen (skaldic version)
