Waar veel metalcore-bands in mijn optiek namelijk niet in slagen is deze band wel gelukt: zonder daadwerkelijk n band te imiteren koppelt men allerlei uiterst thrashy riffs aan elkaar in sterke songstructuren. Men kent hoorbaar zijn klassiekers, want de Slayer- en Pantera-riffs zijn alom vertegenwoordigd, maar men weet deze invloeden op zo'n frisse en agressieve manier te gebruiken dat het me geen moment stoort. Bovendien verstaat Lamb Of God de kunst om pakkende songs te schrijven die lekker in je brein blijven hangen, wat volgens mij echt een must is voor dit soort metal. Instrumenttechnisch is de plaat ook nog eens dik in orde, want het virtuoze gitaarwerk (sterke solo's!) vliegt je letterlijk om de oren. Ook de zang is in dit geval erg goed, een ruige semi-grunt/krijs die toch niet gaat irriteren. Liever dit dan al die schreeuwerige Jamey Hatebreed-klonen (niks mis met het origineel overigens) die je de laatste tijd zo vaak in de scene tegenkomt.
Het enige punt waar nog aan gewerkt kan worden is wat mij betreft de productie. Het door Devin Townsend geproduceerde schijfje klinkt helder en alle instrumenten zijn goed te horen, maar vooral de drums missen een beetje kracht. De bassdrums zijn zo nu en dan nauwelijks te onderscheiden van de snareklappen, en waar de lage toms zijn gebleven mag Joost weten! Laat ik het zo zeggen: als dit schijfje qua geluid had geklonken als de laatste SYL had ik dit een echte klassieker gevonden, maar ook zonder dat is As The Palaces Burn een uiterst sterke plaat geworden die zowel de liefhebbers van echte metalcore als de hedendaagse Thrashfans die niet vies zijn van een beetje experiment zal aanspreken.
Tracklist:
1. Ruin
2. As The Palaces Burn
3. Purified
4. 11th Hour
5. For Your Malice
6. Boot Scraper
7. A Devil In God's Country
8. In Defense Of Our Good Name
9. Blood Junkie
10. Vigil
