De naam Maggot Heart zal misschien niet direct bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar als ik vertel dat dit de nieuwe band is van niemand minder dan Linn�a Olsson - voormalig gitariste van Beastmilk, Grave Pleasures en The Oath � zal de interesse van velen ongetwijfeld gewekt zijn. Bij haar nieuwe groep hanteert Olsson niet alleen de gitaar, maar verzorgt ze ook de vocalen. Hoewel Maggot Heart vorig jaar twee ep�s uitbracht (Show Them Your Teeth en City Girls), moet 2018 het jaar van de doorbraak zijn. Eerder dit jaar stonden Olsson en haar medemusici in Roadburn op de planken en onlangs verscheen het debuutalbum Dusk To Dusk.

Net als Beastmilk en Grave Pleasures opereert ook Maggot Heart in de hoek van de post-punk. De verschillen zijn echter groter dan de overeenkomsten, met name qua sfeer. Waar bovengenoemde bands buigen op een warmbloedige, gotische sfeer, komt Olsson met Maggot Heart vele malen rauwer en ongepolijster uit de hoek. De sfeer valt te omschrijven als grimmig, groezelig en rellerig. Krachtige, puntige tracks, die een unheimliche mate van bitterheid uitademen. Het lijkt wel alsof Olsson deze band meer dan ooit als een uitlaatklep ziet voor een veelvoud aan ervaringen en frustraties, vari�rend van maatschappelijke hypocrisie, de manier waarop vrouwen worden behandeld (Strange Woman, Pinned Like A Butterfly) tot aan de sporen die door drugsroes gedreven nachten door het Berlijnse nachtleven achterlaten (het titelnummer).

Maggot Heart schuurt. De ongepolijste klanken lijken rechtstreeks vanuit de smoezelige garage van een grauwe achterbuurt op plaat geknald. Het is echter juist die rauwheid waaraan de muziek zijn voornaamste kracht ontleent. Met een lengte van net iets onder de veertig minuten slaagt Maggot Heart er bovendien goed in om de spanning in het album te houden. Hoewel de afwisseling tussen de negen nummers onderling niet heel groot is, kent het album geen enkele zwakke track. Ieder nummer heeft wel iets bijzonders, of het nu de dissonante tonen en het beklijvende refreintje van Medication betreft, de tegendraadse melodielijn in het titelnummer, of de hoekige riffs en onheilspellende fluisterzang in Big Kross. Het zwaar rockende Strange Woman mag wat mij betreft als hoogtepunt gezien worden.

Met dit debuut zal Olsson zeker niet automatisch weerklank vinden bij het publiek dat haar van Grave Pleasures kent, maar de intensiteit en het rauwe, dwingende karakter van deze ongepolijste plaat vallen niet te negeren. Dusk To Dusk is het zoveelste bewijs uit de muziekgeschiedenis dat bitterheid en boosheid vaak de meest overtuigende platen opleveren.

Tracklist:
1. The Killing Hand
2. Medication
3. Big Kross
4. Dusk To Dusk
5. Scorpion Time
6. Strange Women
7. Blood Envy
8. Pinned Like A Butterfly
9. Buried Songs