Het zevende album van Disturbed heet Evolution en een passendere titel kon de groep niet bedenken. Op het nieuwe plaatwerk wil de band namelijk serieuzer en volwassener voor de dag komen en mikt hierbij op een groot publiek. Reden hiervan is het grote succes dat voortkwam uit de Simon & Garfunkel-cover The Sound Of Silence. Het nummer sloeg niet alleen aan bij de eigen fanbase, maar bereikte een groot publiek, waarvan het merendeel nog nooit van de band had gehoord. Evolution kan gezien worden als een handreiking naar die mensen, maar probeert tegelijk ook zijn eigen fanbase tevreden te stellen.
Het nieuwe, volwassen imago gaat gepaard met enkele kenmerkende wijzigingen. De haak-piercing van vocalist David Draiman behoort tot het verleden en zo ook het welbekende karakter dat al jaren de albumhoezen siert. Ook de typerende Uwahahah-oh-oh schreeuw van Draiman horen we niet terug. Aan alles is te merken dat het de band menens is en zo ook aan het songmateriaal.
De focus van het materiaal ligt namelijk niet zozeer op kracht en hardheid, maar meer op de bekwaamheid van de artiesten. Elke track poogt het talent van de bandleden te etaleren en dan vooral die van de vocalist en gitarist Dan Donegan. Draiman krijgt alle kans om zijn zangkunsten te laten gelden en de buitenwereld ervan bewust te maken van dat hij een goede zanger is. Zo is in de songs veel meer ruimte voor nuance, langere uithalen en diepe zang. Ook Donegan krijgt dikwijls de ruimte om zijn kunsten meer te laten horen. Naast de statische riffs waar Disturbed patent op heeft, voorziet hij vooral de langzamere nummers van ingetogen gitaargetokkel. Hierbij verliest de groep zijn eigen sound niet uit het oog, maar mikt er hiermee ook op de gevoelige snaar te raken. Daar ligt dan ook grotendeels het probleem van Evolution. De bandleden proberen zo hard om iedereen ervan te overtuigen dat ze goede muzikanten zijn, dat dit het echt goede songmateriaal in de weg zit.
Dit wordt dan ook voornamelijk versterkt door het gevoel dat het motief verkeerd is. Evolutie op basis van persoonlijke groei is uitstekend, evolutie op basis van dat je een hit hebt gehad met een gevoelig nummer en je sound daarop aanpassen niet. Dit voelt ontzettend doorzichtig aan en hierdoor komen tracks als A Reason To Fight, Hold On To The Memories, Watch You Burn en Already Gone niet geloofwaardig over. Dit terwijl vooral de eerste twee genoemde nummers muzikaal goed in elkaar zitten.
Naast de ingetogen songs komen ook de typerende Disturbed-tracks voorbij. Opener Are You Ready is meteen het beste wat de plaat te bieden heeft. Met gitaarriffs die doen denken aan Believe (2002), mede doordat de muzikale omlijsting destijds is geschreven, en een krachtig, melodieus refrein. Maar ook No More weet te overtuigen, alsmede In Another Time. Vooral laatstgenoemde is tekstueel sterk in zijn reflectie over de verhoudingen tussen mens en internet.
Uiteindelijk heeft Evolution twee gezichten. Het gedeelte met typerende Disturbed-songs en het vernieuwende gedeelte dat meer diepte moet laten zien. Beide hebben zijn kwaliteiten en valkuilen. De ingetogen tracks laten horen dat de kwaliteiten van de artiesten absoluut aanwezig zijn, maar zijn ook allemaal volgens het boekje gemaakt. Doordat de middenweg wordt gezocht tussen oude fans en eventuele nieuwkomers boet Disturbed instrumentale kracht en hardheid in, maar daarvoor in de plaats komt een veelzijdige band naar voren, die een zeer afwisselende plaat aflevert. Het is de vraag of de band hiermee niet te veel concessies doet aan beide kampen. De meer mainstream-georinteerde luisteraar zal met Evolution zich waarschijnlijk prima redden, terwijl de doorgewinterde Disturbed fan toch net wat te veel venijn zal missen om deze evolutie geslaagd te vinden.
Tracklist:1. Are You Ready
2. No More
3. A Reason To Fight
4. In Another Time
5. Stronger On Your Own
6. Hold On To The Memories
7. Saviour Of Nothing
8. Watch You Burn
9. The Best Ones Lie
10. Already Gone
