Wat meteen opvalt bij het beluisteren van dit album is het hypermoderne, digitale productiegeluid. Dat kan ook niet anders als je als einzelgnger alle instrumenten zelf bespeelt en opneemt. Nu is Gagliardi niet bepaald een lui mannetje, getuige zijn indrukwekkende discografie. Ondanks die waslijst aan uitgebracht materiaal, is Fearfaith Machines wel het eerste uitstapje naar metal. Met The Pleasure Of Pain horen we een nummer dat sterk is benvloed door het industrile, machinale geluid dat we herkennen van Rammstein. Daaroverheen horen we Marilyn Manson- en Slipknot-achtige zang en zanglijnen. Tijdens Who Are You en Constrict horen we eveneens dat statische geluid, maar meer georinteerd op de zware powerchords. En jawel hoor, daar is de invloed van Fear Factory en Lamb Of God.
Tijdens Just neemt Gagliardi een (bas)loopje met ons. Er is ruimte vrijgemaakt om de vingers warm te laten sliden op de gitaren en dat pakt verrassend goed uit. Niet geheel in de trant van de eerdere nummers, maar als we toch al begonnen zijn aan dit avontuur, pakken we dat ook maar mee. Het geheel doet wat Devin Townsend-achtig aan. Thundering had achterwege mogen blijven. Een slappe ballad, met werkelijk niets dan gebakken lucht aan inhoud. Om Fearfaith Machines in stijl af te sluiten, horen we gelukkig een harder nummer (Binary Slave), waarin de eerder genoemde invloeden nogmaals uit de kast zijn getrokken.
In een krap half uur is het gedaan met de pret. Na meerdere luisterbeurten is de conclusie dat het ook prima is zo. Het album bevat leuke ideen die zijn uitgevoerd door een goede multimuzikant met een veelzijdig stemgeluid. Nergens weet het echt indruk te maken en daarnaast is het de vraag of Gagliardi berhaupt nog een vervolg gaat geven aan het experiment in onze regionen.
Tracklist:
1. Motion
2. The Pleasure Of Pain
3. Who Are You
4. Just
5. Constrict
6. Thundering
7. Binary Slave
.jpeg){kind=small}
