Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. The Arrow Of Satan Is Drawn overtreft wat mij betreft iedere Stockholm-deathplaat die de afgelopen twintig jaar is verschenen. Het is een gewaagde uitspraak en ik heb de plaat bewust een tijdje niet beluisterd om er zeker van te zijn dat mijn gevoel niets te maken heeft met mijn op voorhand getemperde verwachtingen. Over de vorige plaat, The Grand Funeral (2014), ben ik minder enthousiast en dat heeft niet alleen te maken met de matige sound. Daar hebben meer platen van Bloodbath onder te leiden.
Goed, om te beginnen de sound. Die is perfect. Het is onvoorstelbaar hoe goed de opvallend heldere productie samengaat met het kenmerkende HM2-kettingzaaggeluid. Je hoort ieder detail, maar het klinkt toch organisch. Dat brengt het luisterplezier echt naar een hoger niveau. Ik hoop dat deze sound geen lucky shot is en dat meer producers en bands dit voorbeeld gaan volgen. Dat brengt mij meteen op de vocalen van Nick Holmes, die op de voorganger ook niet goed uit de verf komen. Dat heeft deels te maken met die matige sound van The Grand Funeral, maar inmiddels zijn we ook twee Paradise Lost-platen met grunts verder en dat speelt ongetwijfeld een rol.
Instrumentaal is er ook iets veranderd. Het idee achter Bloodbath is eenvoudig. Combineer de catchy songstructuren van klassieke, Zweedse death met de lekkere riffs en een strakke ritmesectie zoals we die kennen van de Amerikaanse legendes. Niets vernieuwends en daar brengt The Arrow Of Satan Is Drawn ook geen verandering in. Echter, dat Joakim Karlsson (Craft) eerder dit jaar Per Eriksson (Katatonia) heeft vervangen, zou wel eens de beste beslissing in de geschiedenis van Bloodbath kunnen zijn. Joakim lijkt het vuurtje bij Jonas Renske en Anders Nystrm (beiden Katatonia) flink aangewakkerd te hebben. Drummer Martin Axenrot (Opeth) heeft die aansporing niet nodig.
Het resultaat is een plaat die staat als een huis. Bloodicide, met een gastbijdrage van Jeff Walker (Carcass), Karl Willetts (Bolt Thrower) en John Walker (Cancer), is de sterkste track. De brute opener Fleischmann laat goed horen wat Joakim toevoegt aan Bloodbath. Heerlijke death n roll wordt voorgeschoteld in Warhead Ritual, de afsluiter Chainsaw Lullaby en Wayward Samaritan. Laatstgenoemde vertraagt in de eindfase en dat vormt een mooie overgang naar het logge begin van Levitator, eveneens een hoogtepunt op de plaat. De andere tracks doen er nauwelijks voor onder. Zo zijn de leads in Deader ronduit verslavend, is het lastig om niet te bewegen als het groovende March Of The Crucifers klinkt en geeft de passage halverwege Only The Dead Survive steevast aanleiding om de volumeknop iets hoger te zetten.
Wat betreft songwriting weet je dat een plaat van Bloodbath niet zal teleurstellen. Ook The Grand Funeral getuigt daarvan en het gevarieerdere karakter van die plaat wordt gelukkig doorgezet op The Arrow Of Satan Is Drawn. De perfecte sound, de uitstekende vocale prestatie van Nick en de blackmetalinvloeden van Joakim tillen de nieuweling naar een hoger niveau. Tegelijkertijd is Bloodbath nog altijd even old school als de afgelopen twintig jaar. Niets nieuws dus, maar ik betwijfel of een andere band in dit genre kan tippen aan het niveau van The Arrow Of Satan Is Drawn.
Tracklist:
1. Fleischmann
2. Bloodicide
3. Wayward Samaritan
4. Levitator
5. Deader
6. March Of The Crucifers
7. Morbid Antichrist
8. Warhead Ritual
9. Only The Dead Survive
10. Chainsaw Lullaby
