Het artwork is een compliment waard en daarnaast kenmerkend voor de muziek. Het is echter niet allesvernietigend. Sterk benvloed door de sfeer van Aborted, trapt Carrion af met het dreigende So It Begins, dat meer bedoeld is als inleidend werk. De melodieuze gitaarriffs die hier al meteen volop de ruimte krijgen, klinken tevens door in het eerste echte werk: Mutilation. Opmerkelijk is dat zanger Sven Van Severen verdacht veel klinkt als een brutalere versie van Randy Blythe (Lamb Of God). Doordat alle muzikale elementen gedoseerd zijn toegepast, klinkt de metal verrassend toegankelijk. Dat neemt niet weg dat onder andere Urge en Plague voorzien zijn van een stevige portie kontschoppend en swingend geweld.
Het snelle, strakke drumwerk trekt bij tijd en wijle ook de verdiende aandacht naar zich toe. Zo horen we tijdens Torment en Supreme snelle acceleraties tussen beukende, trage passages en vliegend dubbel baspedalen-werk. Amai, dat smaakt goed zenne! De balans van yin-yang is vertegenwoordigt door Death From Deep Within. Even een slimme rustpauze zo tegen het einde, waardoor het brute Torment een combi-boost krijgt. Dit nummer bevat tegelijkertijd het hoogste deathmetalgehalte op Time To Suffer. Krachtige growls vinden hun weg tussen het uitstekende gitaartandem dat Carrion bezit. In The End, There Is Only Death is zowel in titel als muzikaal gezien een waardige afsluiter.
De heksenketel heeft even op het vuur gestaan voordat Time To Suffer geserveerd werd, maar het was de moeite waard om te wachten. Het totaalplaatje klopt omdat het een goed gebalanceerde melange bevat. Liefhebbers van groovy, moderne death metal weten wat ze te doen staat. In dn otto en naar de platenzaak!
Tracklist:
1. So It Begins
2. Mutilation
3. Supreme
4. Urge
5. Plague
6. Gingergrind
7. Death From Deep Within
8. Torment
9. Defiled Sanity
10. In The End, There Is Only Death
