Ethernity (een samenvoeging van ether en eternity) bestaat al sinds 2000. In eerste instantie speelt de band zonder zanger(es), maar vanaf 2005 is Julie erbij. Het duurt evenwel tot 2015 voordat het debuutalbum Obscure Illusions een feit is (het demo-album The Journey uit 2006 telt men niet mee). In 2017 vertrekt Greg Discenza en verwelkomen de zuiderburen Francesco Mattei (Noveria, IT) als nieuwe leadgitarist. Naast Julie en Francesco bestaat de groep uit toetsenist Julien Spreutels, drummer Nicolas Spreutels, bassist Franois Spreutels en gitarist Thomas Henry.
Het sextet speelt progressieve en melodieuze (power) metal met als invloeden Evergrey, Symphony X, DGM, Masterplan en Periphery. Laatstgenoemde komt vooral naar voren in het hoekige, groovy gitaarwerk in bijvoorbeeld het titelnummer en Mechanical Life. Beide tracks behoren tot de hoogtepunten van deze release. In die songs ligt het tempo, net als in vele andere, lager dan op Obscure Illusions uit 2015. De sound is zwaarder, krachtiger en donkerder dan voorheen. Het gitaarwerk is vaker staccato en groovy.
Dat de heren kunnen spelen, blijkt vooral uit het flitsende soleerwerk op zowel de toetsen als de gitaar. Luister maar eens naar de snelle, melodieuze leads in Chaos Architect. Bovendien zit er veel muzikaliteit in de spierballencomposities. Het soms apocalyptische, diepe synthesizerwerk zorgt voor een atmosferische touch aan het geheel. Het vormt een groot contrast met de stevige ritmesectie, waarbij vooral de bombastische snaresound de boventoon voert. De drum- en gitaarpartijen staan prominent in de mix en die drukken jammer genoeg de vocale bijdrage wat naar de achtergrond, zoals in Artificial Souls. Julie levert een solide prestatie met een afwisseling van melodieuze en ruwere rockvocalen. Een interessant aspect aan haar vocalen is de soultouch.
Er gebeurt veel in de nummers die vaak langer dan vijf minuten duren. De muzikanten laten graag horen wat ze kunnen. De luisteraar krijgt daardoor weinig rust en raakt snel verzadigd. Als gevolg daarvan hebben de tracks, die aanvankelijk op elkaar lijken, veel luisterbeurten nodig om te blijven hangen. De vraag is of de luisteraar dat geduld wil opbrengen. Het rustpunt Warmth Of Hope komt namelijk te laat.
Na meerdere luisterbeurten beginnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen en de verschillen tussen de nummers duidelijk te worden. Toch hadden ze wel compacter gemogen, waardoor de impact groter zou zijn. Nu gaat er ondanks dat er veel gebeurt, ook veel ongemerkt voorbij. Redefined blijft echter interessant vanwege zijn dynamiek, emotionele lading, meerdere lagen met zang en middensectie met fraaie solos. Ook The Prototype houdt de aandacht vast, maar onder andere Rise Of The Droids heeft na vier minuten zijn punt wel gemaakt.
Dat er vaardige en gemotiveerde muzikanten aan het werk zijn, is zeer duidelijk. Het is beslist zeer knap wat ze laten horen, maar er blijft te weinig hangen van de composities. De release heeft dan ook de neiging om voort te kabbelen. Met zeventig minuten is de speeltijd van The Human Race Extinction dan ook te lang. Er zijn echter goede ideen en momenten van opleving, zoals in het geval van Prototype met zijn goede riffs en Not The End, dat af en toe wat meer ademt dan de andere tracks die een verlammende werking kunnen hebben op de luisteraar omdat de diverse partijen elkaar wegdrukken. Deze tweede full-length is vooral op technisch gebied een indrukwekkende demonstratie, maar laat op het gebied van songwriting wel ruimte voor verbetering liggen voor Ethernity.
Tracklist:
1. Initialization
2. The Human Race Extinction
3. Mechanical Life
4. Grey Skies
5. Beyond Dread
6. Artificial Souls
7. Redefined
8. Rise Of Droids
9. Mark Of The Enemy
10. The Prototype
11. Not The End
12. Warmth Of Hope
13. Chaos Architect
14. Indestructible
