Gezien de torenhoge kwaliteit van het vorige album keek ik eerder dit jaar reikhalzend uit naar de release The Giants Newground, dat echter niet de verwachte nieuwe langspeler blijkt, maar een gedeeltelijke heropname van het nooit fatsoenlijk uitgebrachte debuut dat gitarist/zanger Matt Page en drummer Joey Waters uitbrachten voordat ze Dream The Electric Sleep oprichtten. Voor de tienjarige verjaardag van het ontheemde album besloot de band deze muziek voor een breder publiek toegankelijk te maken. Daartoe werd het materiaal opnieuw bekeken, waarbij een deel van het instrumentarium en de vocalen opnieuw is opgenomen en gemengd is met de originele opnamen uit 2008. De sound klinkt iets ruwer dan we gewend zijn van Dream The Electric Sleep.
Conceptueel draait The Giants Newground rondom een serie verhalen over Appalachian Jack; mysterieuze verhalen en legendes die de verbeelding van de zanger prikkelden tijdens zijn jeugd. In Nederland kennen we vooral het verhaal van Sjaak en de bonenstaak, maar er zijn ook vele andere verhalen rondom dit personage. Page herkent de onderliggende thematiek het dolen van plaats naar plaats, voortdurend onderweg zijn en de daarbij behorende liminale status van het hoofdpersonage en besluit deze tot een thema van dit album te maken. Ondanks de op het eerste gezicht sprookjesachtige thematiek is dit dus een zeer persoonlijk album.
Op The Giants Newground blijken de basiselementen die Dream The Electric Sleep zo geweldig maken al in de kiem aanwezig te zijn. Denk aan wijdse, gedragen melodielijnen vol pathos, stuwend drumwerk, een vleug psychedelica met een flinke mespunt melancholie en post-rock-achtige tokkelpassages op de akoestische gitaar, alsof Explosions In The Sky en Anathema een liefdesbaby produceren. Met name opener Home, het stemmige Father Francis, het met passie vertolkte Well See en het uitgesponnen The Stage voelen daardoor als een vleug van herkenning. Verrassender is het smaakvolle, Dire Straits-achtige gitaarwerk in Astray. Het hoogtepunt is echter het emotionele The River Current, dat ingetogen en bijzonder sfeervol klinkt.
Nu gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen dat Dream The Electric Sleep ook nog wat zoekende is op deze plaat. De compositorische finesse die de Amerikanen op Beneath The Dark Wide Sky tot in de puntjes beheersen, is hier in mindere mate aanwezig. Het materiaal klinkt wat ongepolijster. Niet alleen in productioneel opzicht, maar ook qua diepgang in de nummers. Dat breekt de band een beetje op in It Will All Be Over Soon (door de rare zanglijnen) en het te lange Head Out Of The Clouds. De plaat is met zestien nummers en een speelduur van zeventig minuten bovendien te zwaarlijvig. The Giants Newground mocht dus wat gestroomlijnder zijn.
Deze tekortkomingen zijn typische kenmerken van een zichzelf ontdekkende band. Wie bedenkt dat deze nummers als eerste voorzichtige schreden in de ontwikkeling van Dream The Electric Sleep gezien kunnen worden, zal zich verbazen over het relatief hoge niveau. Voor de liefhebbers van de stemmige, progressieve rock van bovengenoemde bands biedt dit album een fijne introductie, maar wie zich echt wil laten bedwelmen door de majestueuze klanken van deze groep, raad ik aan om Beneath The Dark Wide Sky op te sporen.
Tracklist:
1. Home
2. We Smell Blood
3. Father Francis
4. This Is My Crowd
5. We'll See
6. The Stage
7. One Last Fix
8. It Will All Be Over Soon
9. Black Ink
10. The River Current
11. Sounds Like Magic
12. Interlude
13. Soulful
14. Astray
15. Head Out Of The Clouds
16. Dirt Under Your Feet
