Wat begon als een studioproject, is uitgegroeid tot een multi-functioneel dreamteam. MaYaN haalt alles uit de kast voor het derde album Dhyana. De volledige band heeft meegewerkt aan het schrijfproces en de muziek en de vocalen zijn volledig op elkaar afgestemd. Als kers op de taart is de plaat dankzij een succesvolle crowdfundingcampagne opgenomen met het City Of Prague Philharmonic Orchestra. Het resultaat is overweldigend.

Het is verrassend, gevarieerd, energiek, melodieus, complex en bombastisch: het is allemaal van toepassing. Er zijn meerdere luisterbeurten nodig, ook voor de doorgewinterde MaYaN-fan, voordat Dhyana alle geheimen prijsgeeft. Het album bevat naast de kenmerkende muzikale complexiteit ook tracks met een catchy karakter, zoals The Power Process. The Rhythm Of Freedom is weliswaar uitgesponnen, maar is naar MaYaN-maatstaven behoorlijk rechttoe rechtaan. Daarnaast vormen de titeltrack en Satori rustpunten die precies op de juiste plaats staan. Het is daarmee een album dat prettig wegluistert. Alles op deze plaat is in balans.

Het derde album is anders dan Quarterpast (2011) en Antagonise (2014), geschreven door gitarist Frank Schiphorst, toetsenist Jack Driesen en frontman Mark Jansen. De muziek bevat naast de herkenbare elementen meer diversiteit. Op Dhyana staan de vocalen sterker op de voorgrond. Het is een totaalpakket, een luisterervaring die ik vergelijkbaar vind met Ayreon. Dat heeft alles te maken met het vocale geweld dat MaYaN in de loop der jaren heeft verzameld. Henning Basse zal voortaan als special guest verschijnen. Tijdens de laatste shows was de band al te zien met Adam Denlinger en op de plaat zijn beide zangers te horen. Laura Macr� en Marcela Bovio hebben een prominentere rol. Opvallend is overigens dat de grunts van Mark Jansen en George Oosthoek op de plaat soms moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn, terwijl dat live toch echt niet zo is.

Dat vocale geweld maakt het hectische Tornado Of Toughts tot het eerste hoogtepunt. De rauwe zang van Henning en de power die Marcela laat horen, maken het helemaal af. Daarna volgt meteen het tweede hoogtepunt, Saints Don�t Die, waarvan de intro met operazang van Laura doet denken aan de titeltrack van Quarterpast. Die passage komt later terug en als Henning, Adam en Marcela inzetten, gevolgd door een uitbarsting van agressie met grunts, heb ik bij iedere luisterbeurt weer kippenvel. De titeltrack met Elianne Anemaat op cello is prachtig, maar bij het klassieke Satori smelt ik helemaal weg. Meteen daarna komt het huzarenstukje Maya � The Veil Of Delusion, met een hoofdrol voor Mark en George.

Hoeveel hoogtepunten kun je redelijkerwijs noemen. De plaat als geheel staat als een huis, zowel muzikaal als vocaal. The Illusionary Self is met ruim negen minuten de langste track en schiet alle kanten op. En natuurlijk het catchy The Power Process, met de schitterende samenzang van Laura en Marcella en een goede opbouw. Bite The Bullet is tot op heden de ultieme afsluiter van een concert, maar Set Me Free zou ter afwisseling die plek op de setlist best kunnen innemen.

Tja, dan houden we nog twee tracks over. Het bombastische Rebirth Of Dispair doet nauwelijks voor de andere nummers onder en het basloopje naar de ingetogen passage met zang van Marcela behoort tot mijn favoriete details. Alleen The Flaming Rage Of God spreekt mij iets minder aan. Too much Epica for me. Toch nog een kritiekpuntje gevonden. Verder niets dan lof voor prestaties van MaYaN. Chapeau.

Tracklist:
1. The Rhythm Of Freedom
2. Tornado Of Thoughts - I Don't Think Therefore I Am
3. Saints Don't Die
4. Dhyana
5. Rebirth From Despair
6. The Power Process
7. The Illusory Self
8. Satori
9. Maya - The Veil Of Delusion
10. The Flaming Rage Of God
11. Set Me Free