Thawed opent op een trage wijze en slaat vervolgens om in pure thrash metal. Na twee minuten zijn de gastvocalen van Tom Araya (Slayer) al hoorbaar. Of wacht, het is de uithaal van zanger en tweede gitarist Joey Torelli. Zijn stemgeluid en die van Tom lijken als twee druppels water op elkaar. Beloved en By Knife laten eveneens weinig ruimte over voor discussie wat betreft de muzikale invloed. De hakkende drumpartijen en dito gitaarriffs liggen er wel erg dik bovenop. By Knife is overigens een goed staaltje kopiren en plakken van Slayer ten tijde van Reign In Blood waarneembaar. Daar is in ieder geval niet over gelogen. Gelukkig laat Baptism wat meer eigen invloeden horen waarbij ook hardcore de kop opsteekt. Het nummer maakt indruk door de strakke leadpartijen van gitarist Richie Brown. In Through Pain trekken de heren die lijn op succesvolle wijze door. De opzwepende breaks in het nummer zorgen ervoor dat de luisterbaarheid van No Gods ineens een stuk aantrekkelijker is.
Galit is net als Voices een snel thrashnummer dat weer direct in het Slayer-segment valt. Ook hier klinken de vocalen zuiver als die van Tom Araya. Vooral de lange, hogere uithalen zijn daar debet aan. Bij deze nummers ontbreekt het vooral aan wat meer body. Alle nummers op Paradise zijn erg kort en bevatten, op een paar momenten na, nergens verrassende wendingen. Met Loveless komt er een eind aan drientwintig minuten thrashcore. Waar het in ieder geval niet aan ontbreekt, is de kundigheid van de muzikanten. Het album klinkt strak, heftig en is kort maar krachtig. Die instelling mag ik wel.
Beter goed gejat dan slecht verzonnen, zullen we maar zeggen. De vraag blijft waarom zulke goede muzikanten er blijkbaar bewust voor kiezen om simpelweg te kopiren. Met die wetenschap in het achterhoofd is het luisteren naar Paradise zonde van de tijd. Volgende kandidaat graag.
Tracklist:
1. Thawed
2. Beloved
3. By Knife
4. Baptism
5. Through Pain
6. Galit
7. Voices
8. Loveless
.jpeg){kind=small}
