Melodieuze death metal/metalcore vermengd met trance-invloeden: het is een combinatie die op voorhand niet heel succesvol lijkt. Daar staat tegenover dat groepen als Violet Cold, Germ en Mesarthim een soortgelijke, onwaarschijnlijke genrevreemde elektro-injectie hebben toegepast binnen de black metal, dus wie weet pakt het ook in een ander genre goed uit. Silent Descent, een jeugdig en hipster-achtig ogend zestal uit het Britse Dartford, waagt zich aan de onderneming. Turn To Grey is de derde langspeler van het gezelschap (ik tel het in 2014 verschenen Remind Games, dat een herbewerking is van het twee jaar eerder uitgebrachte Mind Games, niet mee).

Helaas blijkt de albumtitel een voorbode van de muziek. Turn To Grey is namelijk een bijzonder middelmatig album, dat ondanks de zogenaamd hippe, moderne invloeden vooral erg grijs en onopvallend is. De muziek mag dan een eigentijdse productie hebben meegekregen, maar zelfs een spetterende, dichtgeplamuurde sound kan niet verhullen dat de composities volstrekt vlak en pitloos zijn. Sterker nog: de productie is net zo zielloos als de muziek. De vaak tenenkrommend slechte teksten maken het alleen maar erger. Turn To Grey staat vol met rijmelarij van een buitengewoon bedenkelijk niveau. De band komt enerzijds jankerig en puberaal over en wil zich anderzijds een geforceerd, stoer imago aanmeten.

Of het nu een geforceerd �bruut� nummer als Voices betreft of een dodelijk vervelende, obligate ballad als Sticky Fingers (de titel spreekt boekdelen), Silent Descent valt op alle fronten door de mand. Tom Callahan en Tom Watling verzorgen de vocalen en allebei bakken ze er niet veel van. De grunts zijn geforceerd en de cleane zang is te vlak om echt van toegevoegde waarde te zijn. Vortex is een van de weinige overtuigende nummers op het album (vooruit, laten we het aardige Back To Where I Belong ook meetellen). Het refrein is pakkend, terwijl de nogal plichtmatige metalcoreriffs ondanks het gebrek aan originaliteit best lekker klinken. En met gastvocalen van Bj�rn Strid (Soilwork) weet je dat het qua zang ook goed zit. Zijn screams en cleane zang tillen de track naar een niveau waar Silent Descent zelf onmogelijk aan kan tippen.

Met het direct hierop volgende, dance-achtige Rob Rodda � een nummer dat het muzikale equivalent van een treinongeluk is � verspeelt Silent Descent ieder momentum dat de band heeft opgebouwd. Het vat het verhaal van deze band in een notendop samen. De groep wil ongetwijfeld de nieuwe Sonic Syndicate worden, maar ontbeert ieder niveau. Maar ja, ook Sonic Syndicate grossiert de laatste jaren in het uitbrengen van troep, dus in dat opzicht zie ik Silent Descent nog wel zieltjes winnen ook. Het moge duidelijk zijn: Turn To Grey roept vooral gevoelens van cynisme over de huidige staat van moderne metal op.

Tracklist:
1. X (51.362820, 0.213735)
2. Turn To Grey
3. Vortex
4. Rob Rodda
5. Sticky Fingers
6. Voices
7. Gravesend
8. Under The Eagle
9. Paths Winding
10. Hurt Like You�ve Never Been Loved
11. Back To Where I Belong
12. Break The Skies