Plini houdt van ep's. Dat kan niet anders. Na de drie ep's die hij sinds 2012 uitbracht, volgde er in 2016 dan eindelijk het langbeloofde debuutalbum Handmade Cities. Daarna is de pas 25-jarige Plini Roessler-Holgate gelijk begonnen met schrijven aan een vervolg. Genspireerd door het vele touren en alle buitenlandse ervaringen, wilde hij iets groots maken.
Dat is gelukt! En helaas dus slechts in de vorm van deze ep. Maar ga er maar eens goed voor zitten, want de instrumentale prog staat bol van de fantastische riffs en dito overgangen. Voeg daar de briljante gastoptredens aan toe en je hebt een topplaat. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het compositioneel vernuft. Zelfs met het legio aan genres dat op deze plaat te horen is, klinkt Sunhead onmiskenbaar als Plini, en daarmee dus compact en krachtig. Wie weet een welhaast Meshuggah-esque bas/drum-lijn beter om te vormen tot een lichtvoetig jazzy nummer, dat makkelijk wegluistert? Ik zou ze niet weten te noemen. Maar middels heerlijke, consonante, cleane gitaar-leads en lichte akkoordenschema's zijn deze songs opgewekt en hier en daar zelfs vrolijk. Wie had die woorden ooit in n zin met Meshuggah verwacht?
Maar het is niet alleen djent (of hoe u de muziek van Meshuggah ook maar wilt noemen) dat de revue passeert. U luistert liever naar funk? Of popmuziek? Deze solo-artiest draait er zijn hand niet voor om. Genspireerd door tourgenoten Animals As Leaders en Disperse weet hij virtuositeit en compositionele inventiviteit te combineren tot behapbare, moderne prog zonder overdreven moeilijk te doen. Nergens is het patserige notenkrakerij, nergens vliegt hij uit de bocht. Hij kan het allemaal, maar alles in de functie van het liedje.
Maar er zijn meer invloeden. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij de Bilo-platen van David Maxim Micic ook wel eens een paar rondjes laat draaien. Beide artiesten weten eenzelfde sfeer op te roepen. Hun muziek vertoont veel gelijkenissen. Inclusief de zelfplagiaat (ik verklap niet waar). Maar van dikke blastbeats tot gevoelige dromerige jazz met saxofoon(!), niets is te gek. En dan toch coherent blijven.
Is er dan niks mis met deze plaat? Met zijn op de seconde af twintig minuten, is dit natuurlijk veel te kort. Je gaat mij niet wijs maken dat je in twee jaar tijd slechts twintig minuutjes bij elkaar weet te pennen. Ja, ik weet het, ook ik ben absoluut voor 'schrijven is schrappen', maar... Afijn, u snapt me. Het andere nadeel is meer een kwestie van smaak. Ten opzichte van een live-show kleurt hij wel erg netjes binnen de lijntjes. Soms mag je best scheuren en beuken. Daar staat tegenover dat alle nuances perfect hoorbaar blijven. Wat dat betreft ook complimenten voor de productie (die hij overigens ook grotendeels zelf in handen had).
U merkt het, slechts vier liedjes en ik raak nu al niet uitgepraat over deze plaat. We doen bij Metalfan.nl niet aan cijfers voor ep's, maar u kunt wel raden in welke range dit zou vallen. Als u de plaat even de tijd geeft om te groeien, zult u mij later dankbaar zijn. Veel plezier!
Tracklist:
1. Kind
2. Salt Charcoal
3. Flneur
4. Sunhead
