Hoewel Somali Yacht Club zijn eigen muziek omschrijft als een mengeling van psychedelica, stonerrock en shoegaze, hoor ik toch vooral een verfijnde vorm van post-rock/post-metal, die bij vlagen wat steviger uit de hoek komt. De muziek op The Sea herinnert vooral aan het werk van Long Distance Calling en Tides From Nebula, maar ook de uitgestrekte dreamscapes van Isis (Panopticon) en de hoekige riffs van de post-metalgroep Pelican. Vooral de eerste helft van The Sea is zeer sterk. Zo laat de elf minuten durende opener Vero een band vol zelfvertrouwen horen, die moeiteloos schakelt tussen rustieke, sfeervolle post-rockpassages en ruigere, onstuimige riffs.
Het met twaalf minuten nog iets langere Religion Of Man is het hoogtepunt van de plaat. Na een traag en hypnotiserend begin bouwt de band op geraffineerde wijze toe naar een lekker ronkend en brommend hoogtepunt, waarin vooral het zware baswerk opvalt. De monotone, prettig in het gehoor liggende cleane zang herinnert aan Justin K Broadrick (Jesu). Daar staat tegenover dat de kortere nummers Blood Leaves A Trail en Hydrophobia iets minder sfeervol uit de hoek komen. Hoewel Hydrophobia een stoer rockritme laat horen, waarop het moeilijk is om te blijven stilzitten, zijn deze nummers tegelijkertijd wat vlakker en missen ze de spannende opbouw van de eerste twee tracks. Pas bij afsluiter Crows, niet toevallig een van de langere tracks, horen we de klasse van deze band terug.
Hoewel de kortere, wat meer rechtlijnige nummers die het middenstuk van The Sea vormen, zeker niet onverdienstelijk klinken, is Somali Yacht Club op zijn sterkst in lange, uitgesponnen nummers die de tijd nemen voor de opbouw. Als de Oekraners daar wat meer op voortborduren, ligt er een mooie toekomst in het verschiet. Met name liefhebbers van het eerder genoemde Long Distance Calling zouden The Sea kunnen waarderen.
Tracklist:
1. Vero
2. Religion Of Man
3. Blood Leaves A Trail
4. Hydrophobia
5. 84 Days
6. Crows
