Na de split van Graveyard in 2016 had niemand meer gerekend op nieuw werk. Wat daarna gebeurde, mag op z�n zachtst gezegd verrassend genoemd worden. Nog geen jaar later was de re�nie al een feit. Zonder Axel Sj�berg. Hij keert niet terug achter het drumstel. Tijdens de mindere jaren waarin voormalig bassist Rikard Edlund met verslavingen worstelde, was Axel de enige die nog plezier leek te hebben op het podium. Zijn afwezigheid verbaast me en het zorgt voor het gevoel dat er iets niet klopt binnen Graveyard. Het artwork spreekt boekdelen. Het drumstel ligt in de fontein en nu is er �Peace�.

Natuurlijk ben ik wel blij dat het verhaal van Graveyard nog niet afgelopen is. Niet voor niets schreeuwt Joakim Nilsson �It ain�t over yet� in de gelijknamige openingstrack. De Zweden gaan fel van start. Waar Innocence & Dedadence ingetogener is, krijgen we hier meer de vertrouwde energie. Toch is het resultaat wel anders. Een terugkeer naar Hisingen Blues is iets waar je ook hier niet op hoeft te rekenen. Bepaalde elementen zijn vertrouwd, maar de volle bluessound hoor je weinig op Peace. Daarvoor gaat de muziek vaak te snel.

Je kunt allerlei conclusies trekken na het beluisteren van dit album. Wat mij betreft laat Graveyard gezonde progressie horen. Het schrijven van liedjes zijn de heren zeker niet verleerd. Het is directer en energieker dan we gewend zijn, maar de songs kloppen als vanouds. Bassist Truls M�rck zingt weer twee nummers in, waaronder het schitterende Bird Of Paradise. Persoonlijk geniet ik meer van de bluesy tracks, zoals The Fox. Daar vind je de leukste gitaarloopjes en het lekkerste geluid. De andere nummers mogen er ook zeker zijn. Tien klappen worden er uitgedeeld en alle tien zijn ze raak. Graveyard heeft in het verleden alleen wel harder geslagen. De pauze heeft de band gelukkig niet verkeerd gedaan.

Tracklist:
1. It Ain't Over Yet
2. Cold Love
3. See The Day
4. Please Don't
5. The Fox
6. Walk On
7. Del Manic
8. Bird Of Paradise
9. A Sign Of Peace
10. Low (I Wouldn't Mind)